Senordaj pensoj de l' eksa pesimisto
Valentin Melnikov
De kie ŝi aperis? Miraklas la evento,
ke dum despero pleja ŝin sendis la fortun'.
kaj tuta vivo povas ŝanĝiĝi dum momento –
ĉu multo bezonatas por la feliĉo nun?
Bosket' ĉe laga bordo similas al Edeno:
sub sun' karese varma en posttagmeza hor'
ne ligas ŝian belon malseka ŝtofkateno –
la korp' ne idealas, sed indas je ador'.
Pri sekva renkontiĝo – ne certo, nur verŝajno.
Atendo dum monatoj, sopiro ĝis turment'.
Leter' aŭ telefono, sendorma nokt' en trajno,
kaj – ĝuo de l' revido. Benatas la moment'!
Mi ŝvebas en etero, sen movoj kaj sen fortoj,
pro simpla varma tuŝo vanuas la real',
sed kvazaŭ tra nebulo aŭdeblas ŝiaj vortoj:
«Nu kial eĉ nuntempe vi seriozas, Val'?»
Kaj se la vivo mornas – anstataŭ veo plenda
aspiras mi denove al vivokrea font':
Rideto vertikala – sendenta, sendefenda
akceptas miajn kisojn kun ĝojo kaj sen hont'.
Minutoj da feliĉo pli karas ol jardeko
da vivo senimpresa, vegeto en rutin'.
Se iu ajn edife balbutas pri la «peko» –
meritas li kompaton: la viv' preteris lin!
1997
(Laŭda mencio de «Liro-97»)