Nuntempa vivo testas nin kaj e?
konsumas niajn fortojn senrezerve.
Pro hastaj agoj en konstanta stre?’
kaj tumultado – ni malsanas nerve.
Do por ne sonu la suspira plend’,
ke ies sano estas en malordo,
pripensu: ja konatas rekomend’ –
veturi al saniga mara bordo.
Jen luksaj maroj kun ?iama varm’
allogas onin por ripoz’ plezura,
sed apud ili bruas homa svarm’,
do akvo estas ofte tre malpura.
Kaj min ne tentas la sordida flus’.
Ekzistas, tamen, unu mar’ negranda,
apena? rimarkebla sur globus’ –
por san’ plej bonas ?ia sablo stranda.
Plej varmas kaj kvietas tiu mar’,
maloftas tie ?tormoj – ?io pacas,
serene mildas ?ia akva klar’,
dan?eroj el profundo ne minacas.
La ondoj tu?as ha?ton kun tener’,
forigas stresojn la kares’ trankvila.
Elektu tiun maron la? prefer’ –
por sano estas ?i la plej utila.
Al tiu maro ?iam la? regul’
impetas mi por reakiri sanon.
La maron ?uas mi kaj – jen strangul’! –
pli ?atas ?in ol tutan oceanon.
________________________________________
Dum longaj vintraj noktoj en obskur’
sen lum’ – sufi?as nur okulojn fermi –
obsedas min sunbrilo kaj lazur’,
denove rememoras pri somer’ mi.
Denove min varmigas rememor’,
kiel en la sunplena tag’ a?gusta
mi ?e la maro ku?is en langvor’ –
por san’ vundita estis beno justa.
Kaj venas anka? pensoj pri estont’.
Dum fridaj noktoj revas mi espere
pri balanci?o sur la varma ond’
jam eble balda?. Eble – ?i-somere.
________________________________________
Vi dirus: “Jen poemo pri neni’.
Nu, strebas li al mar’. ?u tio gravas?
Vanta?o!” Eble… Sed memoru ni,
ke ?iu homa nom’ signifon havas.
1992