Eble vi miras, ke ni alportas la temon “Poezio” en la Esperantan RetRadion. Komprenu. Nin frapas ĉiutage, pere de televido kaj ĵurnaloj, sciigoj pri kruelaĵoj, milito kaj ĉiaspecaj perfortoj. Estas neeviteble, tia estas nia mondo. Ni bezonas kontraŭvenenon!
Ĉi tiu retejo proponas insulon da pozitivaj temoj, kontraŭ la ŝajna frenezo de nia mondo. Ni tute konsentas kun tiu principo.
Kaj se la intenco estas pensi pozitive, kial ne iom da Poezio, de tempo al tempo? Poezio estas ludo, kvazaŭ ni por momento klopodus rigardi la mondon per pli puraj okuloj. Ĝi donas ripozon al nia spirito, kiel muziko, kiel amika hundo, kiel amata infano. Ĝi faciligas al ni eniron en universon de alispecaj pensoj, alikoloraj. La brazila poeto José Paulo Paes difinis ĝin jene:
Poezio
estas ludo per vortoj, same kiel oni ludas per pilko, kajto, turbo. Tamen, pilko, kajto, turbo, post longa ludado, eluziĝas. Ne vortoj: ju pli oni ludas per ili, des pli novaj ili fariĝas. Kiel akvo de rivero, kiu estas ĉiam nova. Kiel ĉiu tago, kiu estas ĉiam nova tago. Ĉu ni ludu per poezio?
Ni invitas vin okupi nin per iom da Poezio, de tempo al tempo. Ĝi estu por ni defendo kontraŭ malhomecigo. Ĝi funkciu en ni kiel kuracilo, kiel vakcino kontraŭ indiferento. Ĝi estu por ni speco de magia lorno, kiu permesas al ni vidi la mondon kun pli da dolĉeco kaj delikateco. Ekzemple, la proksiman fojon, kiam vi vizitos la maron, provu rigardi la pejzaĝon jene:
Trasomere
Kio ĉion reĝisoras? Maro ludas simfonie: onden iras homoj, homoj...
Verdarĝenta pulmo spiras: ventr’ patrina ritme pulsas laŭ brilŝauma partitur’.
Homamaso trasomeras, sunombreloj bunte svarmas... Ĉu foiro? Ĉu altar’ ? Someranoj sin ofer(t)as por adori sunon ...maron...
Ĉu feliĉas la estuloj? Scivolemas la poeto. Jen - aŭdiĝas voĉ’ sekreta - plezurplenaj ekzistuloj!
Kiam minacas angoroj – neniu el ni estas imuna al angoroj – provu legi voĉe, malrapide, ritme kaj koncentriĝe poemon, kaj vi konstatos, ke viaj pensoj ricevos iom da forto. Eble vi mem sukcesos verki kelkajn versojn. Poezio interalie montras al ni la relativecon de nia mensa fenestro al la vivo:
Penseroj
Kvazaŭ fola mevo, mia pens’ turniĝas kaj fulme plonĝas en lumglaŭkajn ŝaumojn.
Ĝi fluas zigzage, nevideblajn fiŝojn tuj alparolante.
Subite ĉielen ĝi ĵetiĝas trafe por senpere kapti stelpoezion kaj misteron ties.
Atentu ankaŭ, ni petas, la muzikon. La vivo nenio estus sen muziko. Kaj ĝi enestas ankaŭ en Poezio. Legu versojn kiel vi aŭskultas mildan flutan sonaton:
Vortludo
La liro de l’ muzo poeziajn vortojn lirike ludas kaj dolĉe lirlas ili likvore.
Vortoj lirikaj sopire revas pri lilaj lilioj...
Tute volonte kaŝitaj versoj poetojn dorlotas: poemoj estontas.
Vidu, ni proponas nur kelkajn minutojn da Poezio, de tempo al tempo. Ne rifuzu al vi tion. Malfermu vian kofron al venteto freŝa, kiu eble renovigos vin por la vivopado, laŭ kiu ni nepre devos pluiri, morgaŭ, postmorgaŭ...