Universitata profesoro insultis siajn studentojn kun ĉi tiu demando:
Ĉu Dio kreis ĉion, kion ekzistas?
Studento respondis kuraĝe:
Jes, li ĝin faris!
La profesoro diras: Ĉu Dio ĉion kreis? Jes, Sinjoro, respondis la Studento.
La profesoro respondis: Se Dio ĉion kreis, li ankaŭ kreis malbonon ĉar malbono ekzistas. Kaj laŭ la principo de niaj laboroj kiuj difinas tion, kion ni havas, tiam Dio estas malbona.
La studento silentis antaŭ tia respondo. La profesoro estis tre feliĉa al si kaj fanfaronis antaŭ la studentoj scipovis pruvi, denove, ke la kredo al unu Dio estis mito.
Alia studento levis sian manon kaj diris: Ĉu mi povas vin demandi kara instruisto?
Kompreneble, diris la profesoro.
La studento respondis: profesoro, ĉu la malvarmo ekzistas?
Kia ĉiuspeca demando? certe ke ĝi ekzistas! Ĉu vi neniam havis malvarmon? diras la profesoro.
La junulo diris: Fakte, sinjoro, la malvarmo ne ekzistas. Laŭ la fizika leĝo, tio, kion ni konsideras esti la malvarmo estas fakte la foresto de la varmeco.
Ĉiu individuo aŭ ajna objekto enhavas aŭ transdonas energion. La varmeco estas produktita per la korpo aŭ materialo kiu transdonas energion. La absoluta nulo estas la tuta foresto de la varmeco; ĉiu materialo fariĝis inerta kaj ne povis respondi al ĉi tiu temperaturo. La malvarmo ne ekzistas. Ni kreis ĉi tiun vorton por priskribi kion ni sentas se ni nenion havas la varmecon.
La studento daŭrigis: Profesoro, la mallumo ekzistas Ĉu?
La profesoro respondis :
Kompreneble,ĝi ekzistas!
La studento: vi ankoraŭ estas malĝusta sinjoro, la mallumo ne plu ekzistas.
La mallumo estas fakte la foresto de la lumo.
Ni povas studi la lumon, sed ne la mallumon.
Fakte, ni povas uzi la prismon de Newton por pliigi la blankan lumon en pluraj koloroj kaj studi la diversajn ondolongojn de ĉiu Koloro. Tamen, vi ne povas mezuri la mallumon. Simpla lumradio povas fari entrudiĝon en malluma mondo kaj lumigi ĝin. Kiel vi scipovas areon kiu okupas la mallumon? Vi mezuras la kvanton de la nuna lumo. Ĉu ne veras? La mallumo estas termino uzita de la viro por priskribi tion, kio okazas kiam ne estas la lumo.
Fine, la junulo demandis al profesoro:
Sinjoro, ĉu la malbono ekzistas? Nun malcerta, la profesoro respondis Kompreneble, kiel mi jam diris antaŭe. Ni ĝin vidas ĉiutage. Estas en la ĉiutagaj ekzemploj de la malhumaneco de la homo al la homo. Estas en la amaso de krimoj kaj perfortoj ĉirkaŭ la mondo. Ĉi tiuj okazaĵoj estas nenio alia ol malfacile!
La studento respondis: la malbono ne ekzistas sinjoro, aŭ almenaŭ tio ne ekzistas de li mem. La malbono estas simple foresto de Dio. Ĝi estas kiel la mallumo kaj malvarmo, unuvorte ke la viro kreis por priskribi la foreston de Dio. Dio ne kreis malbonon. La malbono ne estas kiel la fido, aŭ amo kiu ekzistas nur kiel la lumo kaj varmeco.La malbono estas la rezulto de tio, kio okazas kiam viro ne havas dian amon en sia koro. Ĝi estas kiel la malvarmo kiu venas kiam nenio estas varmeco aŭ mallumo kiu venas kiam nenio estas lumo.
La profesoro sidas, surdigas pri tia respondo.
Ĉu la nomo de la juna studento? Albert Einstein.
La vera amo de Dio estas la sola maniero de supreniro kaj de la savo kiu estas instruita de ĉiuj majstroj. Estas tempo por levi la konsciojn, labori kun juĝkapablo kaj disvastigi tiun ĉi mesaĝon por ke estu la vekiĝo!
MONO KAJ LA BIBLIO.
****************
Tre riĉa viro, kiu ne havis edzinon nek infanon invitis siajn dungitojn al vespermanĝo kaj metis Biblion kaj grandan kvanton da mono antaŭ ĉiuj.
Je la fino de la frata agapado, li petis ilin elekti inter la Biblio kaj la granda kvanto da mono proponita poste.
Li komencis kun la gardisto dirante al li, elektu inter la Biblio kaj la mono.
La gardisto sendube respondis, ke mi volis preni la Biblion, sed mi ne scias kiel legi, do, mi tuj prenos la monon, kiu multe pli servos al mi.
Li petis al la ĝardenisto elekti. Tiu ĉi respondis: mia edzino estas tre malsana kaj mi bezonas monon por kuraci ŝin, se ne, mi estus elektinta la Biblion.
Li demandis la kuiriston, kiu respondis: “Mi amas la Biblion sed kun la laboro mi ne havas tempon legi, do mi prenas la monon
Fine venis la knabo, kiu prizorgis pri bestoj; sciante, ke ĝi estas tre malriĉa, la riĉulo diris al li: vi certe elektos la monon por aĉeti vin manĝon kaj pagi al vi ŝuojn por forlasi ĉi tiujn malnovaĵojn.
La infano pripensas kaj diras: estas vere, ke estas malfacile por mi. Estas vere, ke mi devas aĉeti novajn ŝuojn kaj kokidon manĝi kun mia patrino, sed mi preferas la Biblion ĉar mia patrino diris al mi: La vorto venanta el Dio enhavas pli valoran ol oron. Lia gusto estas pli agrabla ol mielo.
Li prenis la Biblion kaj trovis du kovertojn interne.
La unua enhavis dekoble la sumon sur la manĝotablo
La dua enhavis noton, kiu asertis, ke li estas la heredanto de la riĉulo.
La riĉulo diras al ili: ” Necesas ĉiam fidi en Dio kaj neniam perdi esperon”.
“Kian ideon vi havas por la Sinjoro de sinjoroj?”