Traduko: Barry Friedman
Ĝi aspektis kiel bona afero: sed atendu ĝis mi diros al vi. Ni estis en la Sudo, en Alabamo - Bill Driscoll kaj mi mem - kiam trafis nin ĉi tiu forraba ideo. Okazis, kiel Bill poste esprimis ĝin, "dum momento de provizora mensa apero"; sed ni ne trovis tion ĝis poste.
Estis urbeto tie, tiel ebena kiel flanel-kuko, kaj nomata Pinto, kompreneble. Ĝi enhavis loĝantojn, kiuj estis tiel sendamaĝa kaj memkontenta klaso de kamparanoj, kiel tiuj kiuj iam ajn kolektiĝis sin ĉirkaŭ majarbo.
Bill kaj mi havis komunan kapitalon de ĉirkaŭ sescent dolaroj, kaj ni bezonis nur dumil dolarojn pli por efektivigi fraŭdan nemoveblaĵan transakcion en okcidenta Ilinojso. Ni priparolis ĝin antaŭ la antaŭaj ŝtupoj de la hotelo. Familiaj ligoj estas fortaj en duon-ruraj komunumoj, diras ni; tial kaj pro aliaj kialoj, forraba projekto devu pli bone tie ol en la radiuso de ĵurnaloj, kiuj sendas raportistojn en simplaj vestoj por sproni babiladon pri tiaj aferoj. Ni sciis, ke Pinto ne povus postkuri nin per io pli forta ol ĝendarmoj kaj, eble, iuj pigraj spurhundoj kaj diskuto aŭ du en la loka gazeto. Do, ĝi aspektis bone.
Ni elektis por nia viktimo la solan infanon de eminenta civitano nomata Ebenezer Dorset. La patro estis respektinda kaj strikta, hipoteka fervorulo kaj severa, honesta kolektplata preterpasanto kaj konfiskanto. La infano estis lentug-vizaĝa knabo de dek jaroj, kun brilaj ruĝaj haroj, kaj Bill kaj mi imagis, ke Ebenezer fandiĝos por elaĉetsumo de dumil dolaroj dum la tempo de ekbrilo. Sed atendu ĝis mi diros al vi.
Ĉirkaŭ du mejlojn for de Pinto estis malgranda monto, kovrita per densa cedra filiko. Sur la malantaŭa alteco de ĉi tiu monto estis kaverno. Tie ni stokis provizojn.
Unu vesperon post la sunsubiro, ni veturis en kaleŝeto preter la domon de maljuna Dorset. La ido estis en la strato, ĵetante rokojn ĉe katido sur la kontraŭa barilo.
"Ho, knabeto!" diras Bill, "ĉu vi ŝatus havi sakon da dolĉaĵoj kaj belan rajdon?"
La knabo kaptas Bill nete en la okulon per brikpeco.
"Tio kostos al la maljunulo kromajn kvincent dolarojn," diras Bill, grimpante super la stirrado.
Tiu knabo luktis kiel velura submez-peza cinama urso; sed finfine ni faligis lin en la fundon de la kaleŝeto kaj forveturis. Ni alkondukis lin al la kaverno, kaj mi alligis la ĉevalon en la cedra filiko. Post mallumo mi veturigis la kaleŝeton al la malgranda vilaĝo, tri mejlojn for, kie ni luis ĝin, kaj reiris piedirade al la monto.
Bill almetis ungventon sur la gratvundoj kaj kontuzoj sur siaj korpo. Brulis fajro malantaŭ la granda roko ĉe la enirejo de la kaverno, kaj la knabo estis rigardanta poton da bolanta kafo, kun du buteaj vostplumoj fiksitaj en siaj ruĝaj haroj. Li tenas bastonon al mi kiam mi alvenas, kaj diras: "Ho! Malbenita palvizaĝulo, ĉu vi kuraĝas eniri la tendaron de Ruĝĉefo, la teruro de la stepoj? "
"Li estas bonorda nun," diras Bill, kuspas la pantalonon, ekzamenante iujn kontuzojn en la tibioj. "Ni ludas indianojn. Ni faras, ke la spektaklo de Buffalo Bill aspektas kiel magio-lanternaj rigardoj de Palestino en la urba hajlo. Mi estas Maljuna Hank, La Kaptilisto, kapito de Ruĝĉefo kaj mi estos skalpata je tagiĝo. Fare de Geronimo! Tiu infano povas piedbati forte. "
Jes, sinjoro, tiu knabo ŝajne havis la plej multan ĝuadon de sia vivo. La amuzado kampadi eksteren en kaverno igis lin forgesi, ke li mem estas kaptito. Li tuj baptis min serpentokululo, la Spiono, kaj anoncis ke, kiam liaj indianaj batalantoj revenos de la milit-agado, mi estos rostita en la paliso je la leviĝo de la suno.
Poste ni vespermanĝis; kaj li plenigis sian buŝon plenan de lardo kaj pano kaj viandosaŭco, kaj komencis paroli. Li faris dum-vesperan parolon similan al:
"Mi ŝatas ĉi tion bone. Mi neniam antaŭe tendumadis; sed mi havis iam dorlotbestan didelfon, kaj mi havis naŭ jarojn lastan naskiĝtagon. Mi malamas iri al lernejo. Ratoj formanĝis dek ses el la punktitaj kokinovoj de la onklino de Jimmy Talbot. Ĉu estas iuj veraj indianoj en ĉi tiuj arbaroj? Mi volas iom pli da viandosaŭco. Ĉu la arbomovado blovigas la venton? Ni havis kvin gehundidojn. Kio ruĝigas vian nazon tiel, Hank? Mia patro havas multan monon. Ĉu la steloj estas varmegaj? Mi venkis Ed Walker dufoje, sabate. Mi ne ŝatas knabinojn. Vi ne kaptu bufojn krom kun ŝnuro. Ĉu oksoj bruas? Kial oranĝoj estas rondaj? Ĉu vi havas litojn por surdormi en ĉi tiu Kaverno? Amos Murray havas ses piedfingrojn. Papago povas paroli, sed simio aŭ fiŝo ne povas. Kiom estas necesa por fari dek du? ”
Ĉiujn kelkajn minutojn li rememoris, ke li estas ĝena ruĝhaŭtulo, kaj reprenis sian bastona fusilon kaj marŝis sur la piedfingroj al la buŝo de la kaverno por atenti la skoltojn de la malamata palvizaĝulo. De tempo al tempo li ellasus militkriegon, kiu tremetigis maljunan Hank la Kaptilisto trempi. Tiu knabo igis, ke Bill estis terorita de la komenco.
"Ruĝĉefo," mi diras al la knabo, "ĉu vi ŝatus reveni hejmen?"
"Nu, por kio?" diras li. "Mi ne amuzas min hejme. Mi malamas iri al lernejo. Mi ŝatas tendumi. Vi ne revenigas min hejmen, Serpentokululo, ĉu? "
"Ne tuj," diras mi. "Ni restos ĉi tie en la kaverno iom kelktempe."
"Bone!" diras li. "Tio estos bone. Mi neniam amuzis min tiel dum mia tuta vivo. "
Ni enlitiĝis ĉirkaŭ la dekunua. Ni subensternis iujn larĝajn litkovrilojn kaj peplomojn kaj metas Ruĝĉefon inter ni. Ni ne timis, ke li forkuros. Li vekigis nin tri horojn, saltleviĝante kaj etendante sian fusilon kaj kriante: "Hist! pard, ”en la oreloj de mi kaj Bill, kiam la fantazia kraketo de branĉeto aŭ la susuro de folio malkaŝis al lia juna imago la kaŝan alproksimiĝon de la eksterleĝa bando. Finfine mi falis en ĝenatan dormon, kaj sonĝis, ke mi estis forrabita kaj katenita al arbo per feroca pirato kun ruĝaj haroj .
Ĝuste je la tagiĝo mi estis vekata per serio de aĉaj ŝirkrioj de Bill. Ili ne estis hurloj, nek roroj, nek luloj, nek krietoj, nek blekoj, kiel vi atendus fare de vireca aro da voĉaj organoj - ili estis simple nedecaj, teruraj, humiligaj ŝirkrioj, kiel virinoj eligas kiam ili vidas fantomojn aŭ raŭpojn. Estas malnoble aŭdi fortan, senesperan, dikulon ŝirkriante senkontrole en kaverno ĉe tagiĝo.
Mi saltis supren por vidi tion, kio estas la afero. Ruĝĉefo sidis sur la brusto de Bill, kun unu mano plektita en la haroj de Bill. En la alia li havis la akran poŝtraĉilon, kiun ni uzis por tranĉi lardon, kaj li industrie kaj realisme klopodis preni la skalpon de Bill, laŭ la verdikto, kiu estis donita al li la antaŭan vesperon.
Mi forprenis la poŝtranĉilon de la infano kaj igis lin kuŝiĝi denove. Sed ekde tiu momento la spirito de Bill rompiĝis. Li kuŝiĝis ĉe sia flanko de la lito, sed li neniam fermis okulon denove dum dormo kiam tiu knabo estis ĉe ni. Mi ekdormetis iom da tempo, sed ĉe sunleviĝo mi rememoris, ke Ruĝĉefo diris, ke mi devos esti bruligita ĉe la paliso ĉe la leviĝo de la suno. Mi ne estis nervoza aŭ timema; sed mi sidiĝis kaj lumigis mian pipon kaj mi apogis min kontraŭ roko.
"Kial vi ellitiĝas tiel baldaŭ, Sam?" demandis Bill.
"Mi?" diras mi. “Ho, mi havis ian doloron en mia ŝultro. Mi opiniis, ke sidiĝo ripozigus ĝin. "
"Vi estas mensogulo!" diras Bill. "Vi timas. Vi estis bruligota je sunleviĝo, kaj vi timis, ke li plenumos ĝin. Kaj ja li farus tion, se li povus trovi alumeton. Ĉu ne terure, Sam? Ĉu vi opinias, ke iu pagos nian monon por repreni malgrandan kobaldo kiel lin hejmen? "
"Certe," mi diris. "Tia tumulta infano estas ĝuste la tipo, kiun gepatroj dorlotas. Nun, vi kaj la Ĉefo leviĝu kaj kuiru matenmanĝon, dum mi ascendos sur la supron de ĉi tiu monto kaj observos.
Mi supreniris sur la plejsupron de la malgranda monto kaj direktis la okulon super la najbarecon. Apud Pinto mi atendis vidi la hardajn kamparanojn de la vilaĝo armitajn per falĉiloj kaj forkegoj batantaj la kamparon por la aĉaj homrabantoj. Sed tio, kion mi vidis, estis paca pejzaĝo punktita de unu viro pluganta per mulo. Neniu graplis la rojon; neniuj kurieroj sprintis ĉi tien kaj tien, alportante novaĵojn de neniu sciigo al la distritaj gepatroj. Estis arbara sinteno de dormemo trairante tiun sekcion de la ekstera surfaco de Alabamo, kiu estis videbla. "Eble," mi diras al mi mem, "oni ankoraŭ ne malkovris, ke la lupoj forprenis la tenera ŝafido el la ŝafejo. Ĉielo helpu la lupojn! " diras mi, kaj mi malsupreniris la monton por matenmanĝi.
Kiam mi alvenis al la kaverno, mi trovis Bill apogi sin kontraŭ la flanko de ĝi, forte spirante, kaj la knabo minacante bati lin per roko duone tiel granda kiel kokoso.
"Li metis ruĝvarmegan bolantan terpomon sur mian dorson," klarigis Bill, "kaj poste frakasis ĝin per la piedo; kaj mi boksis liajn orelojn. Ĉu vi havas pafilon kun vi, Sam? ”
Mi forprenis la rokon for de la knabo kaj iel agordis la kverelon. "Mi venĝos min je vi," diras la infano al Bill. "Neniu viro ankoraŭ batis Ruĝĉefon sen pagi la koston. Vi gardu vin! ”
Post matenmanĝo la knabo prenas pecon da ledo kun ŝnuroj envolvitaj ĉirkaŭ ĝi el sia poŝo kaj iras ekster la kavernon malvolvante ĝin.
"Kion li estas faranta nun?" diras Bill, maltrankvile. "Vi ne pensas, ke li forkuros, ĉu, Sam?"
"Mi ne havas timon pri tio," mi diras. "Li ne ŝajnas esti hejmulo. Sed ni devas aranĝi ian planon pri la elaĉetsumo. Ŝajnas ke ne estas multe da ekscito ĉirkaŭ Pinto pro lia malapero; sed eble ili ankoraŭ ne rimarkis, ke li estas for. Liaj gepatroj eble pensos, ke li pasigas la nokton kun Onklino Jane aŭ unu el la najbaroj. Ĉiuokaze, li estos mankata hodiaŭ. Ĉi-vespere ni devas sendi mesaĝon al lia patro postulante du mil dolarojn kontraŭ lia reveno. "
Ĝuste tiam ni aŭdis ian militobruego, kiel David eble elsendis kiam li knokaŭtis la ĉampionon Goliat. Estis ŝtonĵetilo, kiun Ruĝĉefo eltiris el sia poŝo, kaj li ĉirkaŭvolvis ĝin ĉirkaŭ sia kapo.
Mi elglitis, kaj aŭdis pezan trafon kaj ian suspiron de Bill, kiel ĉevalo eldiras, kiam oni demetas la selon. Roko kun la grandeco de ovo trafis Bill precize malantaŭ la maldekstra orelo. Li malligis sin ĉie kaj falis en la fajron tra la fritita pato de varmega akvo por lavi la telerojn. Mi eltiris lin kaj verŝis malvarman akvon sur lian kapon dum duona horo.
Post iom da tempo Bill sidiĝas kaj sentas sin malantaŭ sia orelo kaj diras: "Sam, ĉu vi scias, kiu estas mia plej ŝatata biblia karaktero?"
"Malstreĉiĝu," mi diras. "Vi pensos klare baldaŭ."
"Reĝo Herodo," li diras. "Vi ne foriros kaj lasos min ĉi tie sola, ĉu, Sam?"
Mi eliris kaj ekkaptis tiun knabon kaj skuis lin ĝis liaj lentugoj klakis.
"Se vi ne kondutas vin bone," diras mi, "mi alportos vin rekte hejmen. Nun, ĉu vi estos bona, aŭ ne? "
"Mi nur amuziĝis," diras li, ridete. "Mi ne volis vundi maljunan Hankon." Sed kial li batis min? Mi kondutos min bone, Serpentokululo, se vi ne sendos min hejmen kaj se vi lasos min ludi la Nigran Skolton hodiaŭ? "
"Mi ne scias la ludon," mi diras. "Tion vi kaj sinjoro Bill decidos. Li estas via kunludanto por la tago. Mi foriros dum iom da tempo, pri komerco. Nun, vi envenas kaj amikiĝas kun li kaj diras, ke vi bedaŭras pro vundi lin, aŭ hejmen vi iras tuj. "
Mi igis lin kaj Bill manpremi, kaj tiam mi flankenmetis Bill kaj diris al li, ke mi iras al Poplar Grove, vilaĝeto tri mejlojn for de la kaverno, kaj ekscios tion, kion mi povos pri tio, kiel la homforkapto estas konsiderata en Pinto. Ankaŭ, mi opiniis, ke estas plej bone sendi komandan leteron al maljunulo Dorset tiun tagon, postulante la elaĉetsumon kaj ordonante kiel ĝi estu pagota.
"Vi scias, Sam," diras Bill, "mi staris apud vi sen batali okulon en tertremoj, fajroj kaj inundoj - en pokerludoj, dinamikaj atencoj, policaj razioj, trajnraboj, kaj ciklonoj. Mi ankoraŭ neniam perdis mian nervon ĝis ni homforkaptis tiun dugamban ĉielraketon-simila ido. Li ĉagrenis min. Vi ne lasos min longtempe kun li, ĉu, Sam? "
"Mi revenos iam hodiaŭ posttagmeze," diras mi. "Vi devas teni la knabon amuzita kaj kvieta ĝis mi revenos. Kaj nun ni skribos la leteron al malnova Dorset. "
Bill kaj mi prenis paperon kaj krajonon kaj prilaboris la leteron dum Ruĝĉefo, kun litkovrilo ĉirkaŭvolvita ĉirkaŭ li, paradis jen kaj jen, gardante la buŝon de la kaverno. Bill petegis min larmoplene fari la elaĉetsumon dekkvin cent dolaroj anstataŭ du mil. "Mi ne klopodas," diras li, "mallaŭdi la faman moralan aspekton de la gepatra korinklino, sed ni traktas homojn, kaj ne estas homeme por iu fordoni du mil dolarojn por tiu kvardek-funta pecego da lentuga sovaĝkato. Mi riskus ŝancon je dekkvin cent dolaroj. Vi povas ŝarĝi la diferencon al mi. "
Do, por trankviligi Bill, mi konsentis, kaj ni kunlaboris leteron jene:
EBENEZER DORSET, S-ro.:
Ni havas vian knabon kaŝitan en loko malproksima de Pinto. Estas senutile por vi aŭ por la plej lertaj detektivoj klopodi trovi lin. Absolute, la solaj kondiĉoj, per kiuj vi povas reportigi lin al vi, estas ĉi tiuj: Ni postulas dekkvin cent dolarojn en grandaj monbiletoj por lia reveno; la mono esti lasita noktomeze ĉi-vespere en la sama loko kaj en la sama skatolo kiel via respondo - malsupre priskribita. Se vi konsentas ĉi tiujn kondiĉojn, sendu vian respondon skribe per sola mesaĝisto ĉi-vespere je la oka kaj duono. Post transiri Owl Creek sur la vojo al Poplar Grove, estas tri grandaj arboj ĉirkaŭ cent jardojn dise, proksime al la barilo de la tritika kampo dekstre. En la fundo de la barilfosto, fronte al la tria arbo, troveblos malgranda kartonskatolo.
La mesaĝisto metos la respondon en ĉi tiun kartonkatolon kaj revenos tuj al Pinto.
Se vi klopodas ian perfidon aŭ neglektas obei nian postulon kiel dirite, vi neniam plu vidos vian knabon.
Se vi pagos la monon kiel postulatan, li estos redonita al vi sekure kaj sane ene de tri horoj. Ĉi tiuj terminoj estas finaj, kaj se vi ne konsentas al ili, neniu plia komunikado estos klopodita .
DU MALSPERANTAJ VIROJ
Mi nomskribis ĉi tiun leteron al Dorset kaj metis ĝin en mian poŝon. Kiam mi ekkomenci, la knabo venas al mi kaj diras:
"Ho, Serpentokululo, vi diris, ke mi povus ludi la Nigran Skolton dum vi estis forirata."
"Kompreneble ludu ĝin," mi diras. "Sinjoro Bill ludos kun vi. Kia ludo ĝi estas? ”
"Mi estas la Nigra Skolto," diras Ruĝĉefo, "kaj mi devas rajdi al la tabulbarilo por averti la kolonianojn, ke la indianoj venas. Mi estas laca ludi la indianon solule. Mi volas esti la Nigra Skolto. "
"Bone," mi diras. "Sonas al mi senriske. Mi supozas, ke sinjoro Bill helpos vin fuŝigi la ĝenajn sovaĝulojn. "
"Kion mi faru?" demandas Bill, rigardante la infanon suspekteme. "Vi estas ĉevalo," diras Nigra Skolto. "Mallevu vin je viaj manoj kaj genuoj. Kiel mi pova rajti al la tabulbarilo sen ĉevalo? ”
"Vi certigu, ke li estos interesita," mi diris, "ĝis ni ekigos la skemon. Malstreĉiĝu."
Bill mallevas sin je ĉiuj siaj branĉegoj, kaj aspekto venas en lian okulon kiel tiu de kuniklo kiam oni kaptas ĝin en kaptilo.
"Kiom malproksime estas la tabulbarilo, infano?" li demandas, per raŭka voĉo.
"Naŭdek mejlojn," diras la Nigra Skolto. “Kaj vi devas hasti vin por atingi ĝin akurate. Ek', nun! ”
La Nigra Skolto saltas sur la dorson de Bill kaj premas siajn kalkanojn en lian flankon.
"Pro la ĉielo," diras Bill, "rapidu reen, Sam, kiel eble plej rapide. Mi esperas, ke ni ne petis la elaĉetsumon esti pli ol mil. Diru, vi ĉesas piedbati min aŭ mi leviĝos kaj varmigos vin bone. "
Mi piediris al Poplar Grove kaj sidis apud la poŝtskatolo kaj vendejo, parolante kun la maĉlarduloj, kiuj envenis por komerci. Unu viskiulo diras, ke li aŭdas, ke Pinto estas maltrankviligita pro la perdo aŭ ŝtelo de la knabo de Maljuna Ebenezer Dorset. Tio estis ĉio, tion mi volis scii. Mi aĉetis iom da fumtabako, menciis indiferente pri la prezo de nigrokulaj pizoj , poŝtis mian leteron kaŝe kaj foriris. La poŝtestro diris, ke la leterporttisto venos en unu horo por porti la poŝton al Pinto.
Kiam mi revenis al la kaverno, Bill kaj la knabo ne estis trovataj. Mi esploris la najbarecon de la kaverno, kaj riskis jodlon aŭ du, sed estis neniu respondo.
Mi do lumigis mian pipon kaj sidis sur muska bordo por atendi disvolviĝojn.
Post proksimume duonhoro mi aŭdis la arbustojn susuri, kaj Bill elŝanceliris en la malgrandan senarbejon antaŭ la kaverno. Malantaŭ li estis la infano, paŝanta mallaŭte kiel skolto, kun larĝa rideto sur la vizaĝo. Bill haltis, demetis sian ĉapelon kaj viŝis sian vizaĝon per ruĝa tuketo. La infano haltis proksimume ok futojn post li.
"Sam," diras Bill, "mi supozas ke vi kredos ke mi estas renegato, sed mi ne povus helpi ĝin. Mi estas plenkreska homo kun viraj kutimoj pri memdefendo, sed estas tempo kiam ĉiuj sistemoj de egoismo malsukcesas. La knabo estas for. Mi sendis lin hejmen. Ĉio estas nuligita. Estis martiroj dum malnovaj tempoj, "komentas Bill," kiuj suferis morton anstataŭ cedi la specialan laboregon, kiun ili ĝuis. Neniu el ili iam estis subjugita al tiel supernaturaj turmentoj kiel mi estis. Mi klopodis esti fideli al nia plano, sed venis limo. ”
"Kio estas la ĝeno, Bill?" mi demandas lin.
"Mi estis rajdita," diras Bill, "la naŭdek mejlojn al la tabulbarilo, sen ignori eĉ unu colo. Tiam, kiam la kolonianoj estis savitaj, mi estis donata avenaĵon. Sablo ne estas bongusta anstataŭanto. Kaj poste, dum unu horo mi devis provi klarigi al li kial estis nenio en truoj, kiel vojo povas etendiĝi ambaŭdirekte samtempe kaj kio verdigas la herbon. Mi diras al vi, Sam, homo nur povas toleri tiom . Mi kaptas lin per la kolo de liaj vestoj kaj trenas lin malsupre la monton. Dumvoje li piedbatas miajn krurojn esti nigrajn ka bluaj ekde la genuoj malsupren; kaj du aŭ tri mordoj sur mia dikfingro kaj mia mano devas esti kaŭterigitaj.
"Sed li foriris", kontinuas Bill - iris hejmen. Mi montris al li la vojon al Pinto kaj piedbatis lin pli-malpli ok futojn pli proksima al tie per unu piedbato. Mi bedaŭras, ke ni perdas la elaĉetsumon; sed estis aŭ tio aŭ Bill Driscoll al la frenezulejo. "
Bill pufas kaj blovas, sed estas aspekto de nepriskribebla paco kaj kreskanta kontento sur liaj rozkoloraj trajtoj.
"Bill," mi diras, "en via familio ne estas iu kormalsano, ĉu?"
"Ne," diras Bill, "nenio kronika krom malario kaj akcidentoj. Kial? ”
"Tiam vi eble turniĝu vin," mi diras, "kaj rigardu malantaŭ vi."
Bill turnas sin kaj vidas la knabon, kaj perdas sian visaĝkoloron kaj sidiĝas plumpe sur la teron kaj komencas deŝiri sencele ĉe herbo kaj bastonetoj. Dum unu horo mi timis pri lia menso. Kaj tiam mi diris al li, ke mia skemo estis plenumi la tutan laboron tuj kaj ke ni ricevos la elaĉetsumon kaj ekiros kun ĝi antaŭ noktomezo se maljuna Dorset engaĝus nian proponon. Bill do streĉis sin sufiĉe por doni al la infano malfortan rideton kaj promeson ludi la ruson en japana milito kun li tuj kiam li sentos sin iom pli bona.
Mi havis skemon kolekti tiun elaĉetsumon sen danĝero esti kaptita de kontraŭkomplotoj, kiu devas rekomendi sin al profesiaj homforkaptoj. La arbo, sub kiu la respondo estis forlasota - kaj poste la mono - estis proksime al la vojo-barilo kun grandaj, nudaj kampoj de ĉiuj flankoj. Se bando de policistoj observus, ke iu venos por la letereto, ili povus vidi lin de fora distanco kiam li transirus la kampojn aŭ en la vojo. Sed ne, sinjororee! Je la oka kaj duono mi estis supre en tiu arbo tiel kaŝita kiel arbobufo, atendante la alvenon de la mesaĝisto.
Ekzakte ĝustatempe, duonkreska knabo rajdas laŭ la vojo sur biciklo, identigas la kartonskatolon ĉe la piedo de la barilfosto, englitas falditan pecon da papero en ĝin kaj pedalas denove reen al Pinto.
Mi atendis horon kaj tiam konkludis ke la afero estas sendanĝera. Mi subenglitis laŭ la arbo, prenis la letereton, glitis min laŭ la barilo ĝis mi trafis la arbarojn, kaj mi estis reen ĉe la kaverno en alia duonhoro. Mi malfermis la letereton, alproksimiĝis al la lanterno kaj legis ĝin al Bill. Ĝi estis skribita per plumo uzante bruskan manskribon, kaj la sumo kaj substanco de ĝi estis:
DU MALSPERANTAJ VIROJ:
Sinjoroj: Mi ricevis vian leteron hodiaŭ per poŝto, koncerne la elaĉeton, kiun vi petas pri la redono de mia filo. Mi opinias, ke vi estas iomete alta pri viaj postuloj, kaj per ĉi tio mi faras al vi kontraŭproponon, kiun mi emas kredi, ke vi akceptos. Vi venigas Johnny hejmen kaj pagas al mi ducent kvindek dolarojn en kontanta mono, kaj mi konsentas akcepti lin de viaj manoj. Estus pli bone, ke vi venu vespere, ĉar la najbaroj kredas, ke li estas perdita, kaj mi ne povus esti respondeca pri tio, kion ili farus al iu, kiun ili vidis revenigi lin. Tre respekte,
EBENEZER DORSET
"Grandiozaj Piratoj de Penzanco," mi diras, "je ĉiuj impertinenta ..." Sed mi ekrigardis Bill, kaj hezitis. Li havis la plej allogan mienon en siaj okuloj, kiun mi iam vidis sur la vizaĝo de muta aŭ parolanta bruto.
"Sam," li diras, "kio estas ducent kvindek dolaroj, fine? Ni havas la monon. Ankoraŭ unu nokton kun tiu ĉi infano sendos min al lito en frenezulejo. Kune kun estante ĝisosta ĝentlemano, mi opinias, ke s-ro Dorset estas elspezemulo ĉar li faris al ni tian liberalan oferton. Vi ne preterpasos la ŝancon, ĉu? "
"Mi diros vin la veron, Bill," ĉi tiu ŝafideto ankaŭ afekciis miajn nervojn. Ni alportos lin hejmen, pagos la elaĉeton kaj faros nian eskapon. "
Ni alportis lin hejmen tiun nokton. Ni persvadis lin iri, dirante al li, ke lia patro aĉetis por li arĝent-surmetitan fusilon kaj paron da mokasenoj, kaj ni ĉasus ursojn la sekvan tagon.
Estis nur la dek-dua horo kiam ni frapis ĉe la pordo de Ebenezer. Ĝuste en la momento, kiam mi estus eliginta la dek kvincent dolarojn el la skatolo sub la arbo, laŭ la originala propono, Bill estis kalkulanta ducent kvindek dolarojn en la manon de Dorset.
Kiam la infano eksciis, ke ni lasos lin hejme, li ekhurlis kiel vapor-orgeno kaj tenis sin tiel firme kiel hirudo sur la kruro de Bill. Lia patro forŝiris lin iom post iom, kiel mustardplastro.
"Kiom longe vi povas teni lin?" demandas Bill.
"Mi ne estas tiel forta kiel mi antaŭe estis," diras maljuna Dorset, "sed mi opinias, ke mi povas promesi al vi dek minutojn."
"Sufiĉe," diras Bill. "En dek minutoj mi trairos la centrajn, sudajn kaj mezokcidentajn ŝtatojn kaj estos kuranta tre rapide por la kanada landlimo."
Kaj, tiel malhela tiel ĝi estis, kaj tiel grasa kiel Bill estis, kaj tiel bona kuristo kiel mi estas, li estis almenaŭ mejlo-kaj-duonon for de Pinto antaŭ ol mi povis reatingi lin.