Kio okazus, se Ŝekspiro aŭ Dikenso skribus filmojn por Holivudo hodiaŭ? En la tempo de Trump-aj Tŭitmesaĝoj kaj Klinton-aj Retpoŝtaj Ekscesoj? Jen la epoko de romantikaj komedioj, fejsbukaj farsoj, i-Pod-interplektaĵoj, radikal-islama uson-politika timigo. George Orwell-o ekviviĝas. Kiel la poliglota vortludo de James Joyce influus la Miley-Cyrus-filmon “Hannah Montana”? Aŭ la daŭrigon de Megan-Vulpo-Transformatoro miksita kun Portreto-de-la-Agad-Figuro kiel Juna Miniatura Projekto?
Jen mi, loĝanta en Holivudo, Los-Anĝeleso, Sunbrila Ŝtato, Kalifornio. Mi ne planis alveni en ĉi tiu loko de transvestitaj prostituitinoj, fikomercistoj, pseŭdo-intelektaj verkistoj kaj muzikistoj kaj aspirantaj filmsteluloj, kiuj ĉirkaŭŝvebas atendante ke la sekva versio de la filmo “Kvindek Ombroj de Grizo” estos filmita kaj dissendita por la ĝojo de milionoj. de enuigitaj usonaj dommastrinoj. Mi vere ne antaŭvidis, ke mia dumviva vojaĝo el la sovaĝejoj de Columbus-o, Ohio, tra la eĉ pli malproksimaj kaj nekartografitaj sovaĝejoj de Worthington-o, Ohio, al Irako, Pakistano, Hindio, Koreio, Japanio, finiĝos en Los-Anĝeleso. Kial iu volus vivi en Los-Anĝeleso? La Urbo de Anĝeloj ne kongruas sian kromnomon.
Mi tamen amas la palmarbojn. Mi amas la belajn knabinojn el la tuta Usono en iliaj bain-de-soleil-aj bikinoj, kaj mallongaj pantalonetoj. Ĉi tiuj knabinoj ŝajnis esti kaŝitaj en mia subpremita kaj fermita kristanismo-ŝarĝita Mezokcidento. Ĉi tiuj Kaliforniaj virinoj estas sen inhibicio kaj posedas senliman liberalismon. La Okcidenta marbordo permesas al homoj esti kio ajn ili volas esti - juda, islamana, geja, transa, Caitlin-o aŭ Christopher-o Jenner-o. Viroj povas esti virinoj, virinoj povas esti viroj, aŭ ambaŭ povas esti ambaŭ se tio estas science ebla. Ĉi tiu estas la lando de malvero kaj bela vero; la vero estas bele transdonita en malveraj rakontoj sur la arĝenta ekrano, kiu ne estas arĝenta. Parolante pri arĝentaj ekranoj, tion mi faras ĉi tie en Lunatik-Lando. Mi verkas skriptojn por senskrupulaj produktantoj. Eble vi spektis iujn miajn filmojn, kiujn mi lastatempe verkis por la aktorino Morgana Vulp-Terhundo, kiu estas malproksima kuzino de Megan Vulpo. Mi verkis "Kiel Vi Tute Ŝatas Ĝin", "Dekdu-Grada Nokta Muziko", "Somermeza TŭitFest-a Sonĝo", kaj "La Ombroj de Grizo de Romeo kaj Julieta". Tio estis tre plezura. Mi sciis, ke la sovaĝaj seksaj klaŭnaĵoj de Ro kaj Ju devis esti lumigitaj iam en skriba formo. Ĉi tiuj filmoj estis komisiitaj de mia produktanto, Cassius Dukesbury. Nuntempe mi verkas skripton sole por Cassius nomita "Donald Trump". Ĝi estas surbaze de la klasika, historia tragedia ĉefverko "Julio Cezaro" en kiu la titolfiguro, surprize, estas nomita Julio Cezaro. Vi eble aŭdis pri li, itala viro kiu transiris la Rubikonon kaj konkeris Hispanion kaj Gaŭlion kaj estis mortigita de sia samideanaj noblaj romianoj... sed ĉi tiuj ŝekspiraj faktetoj eble lacigos vin.
Ĉiuokaze, Cassius Dukesbury estas de nobla angla genlinio. Lia familio reiras dum ducent dudek kvin generacioj de brita aristokrataro. Sed li estas ŝlimpilka Holivuda produktanto de la plej ridinda kaj finance profitplena fatraso kiu povas ĝojigi la mezan usonan adoleskanton. Ni ne verkas ekscitigan teatron por la angla nobelaro kaj spektantoj en la malmultekosta stand-sekcio de teatro ĉe la Globo en Londono en 1599. Ni produktas romantikajn komediojn kaj ag-plenajn suspensfilmojn kaj deviantajn filmojn por infanoj nomitaj Cody-on kaj Brittany-on kaj Kyle-on kaj Jason-on kaj Deshawnda-on kaj Melanie-on, infanoj kies kapablo koncentriĝi dum pli ol dek kvin sekundoj je unu loko estas preter la domajno de atendado. Ili indulgiĝas pri io ajn elektronika aŭ interreta, sed nenio en la ebloj de la reala vivo. Mi ja kredas, ke la kapablo por usonanoj okupiĝi pri reala konversacio vizaĝo-kontraŭ-vizaĝe sen devi enterigi siajn vizaĝojn en siajn telefonojn forvaporiĝos en la venontaj kvindek jaroj.
Cassius venadas al mia malgranda, unuĉambra, kaduka, griza, neornamita, dumil-dolaro-pomonata, Los-Anĝelesa loĝejo unufoje preskaŭ ĉiutage por diskuti niajn lastajn filmprojektojn. La filmstudio “Dudek-Jarcenta Nespeifika Besto”, tio estas la nova nomo por Dudek-Jarcenta Vulpo, ĉar la uzado de Vulpo estis konsiderata Politike Malĝusta kaj Rasisma kontraŭ Vulpoj, ĉar oni supozis, ke vulpoj nur ekzistus en la dudeka jarcento kaj ne pluvivus en la dudekunua ... ĉiuokaze Dudek-Jarcenta Nespeifika Besto komisiis alian sensencan agplenan-suspensfilmon esti verkita fare de “via verulo”. Sed kiu estas “via verulo”?
“Via verulo” estas vere mi mem ... Jakobo Rosenthal. Mi scias. Ĉu miaj gepatroj povus elekti pli hebrean nomon por ŝarĝi min en la vojaĝo de adoleskeco en la Jesuo-amanta usona Kernlando? Kvankam Jesuo estis samranga israela semito, tiu fakto ŝajnas eskapi la bonajn kristanajn homojn de la Mezokcidento, kiuj estas instruitaj pensi pri judoj kiel bizaraj eksteruloj kiuj ne apartenas al la bona kora Kristo-amanta usona universo. Sed suffice pri tio. Ni estas en bela Kalifornio. Kalifornio vere estas mirinda loko de magia beleco. Unue alveninte en Kalifornion el Japanio, kvankam mi ne estas japana rifuĝinto -mi klarigos tion post 897 paĝoj, se via pacienco ne estos agacita je tiu tempo -mi alteriĝis en la intelekte riĉa metropolo de Los-Anĝeleso. Sed mi trairis la larĝecon de Kalifornio: Monterrey-o, San Luis Obispo, Sacramento, Big Sur-o, San-Diego, Santa Barbara-o, Berkley-o. Ĉi tiuj lokoj estas de nedirebla, spirhaltiga, mirada, mirigada, korhaltiga, korfrapiga, neforgesebla, nekompareble etern-paradiza beleco. Ĉi tiuj estas priskriboj, kiujn mi kutime uzus por provi akiri romantikan kunulinon. Tamen, tiu metodo kutime ne sukcesas! Mi mire rigardis la senfinajn vidojn kaj flaŭron kaj faŭnon kaj ruĝajn arbojn de la kamparo de Nord-Kalifornio, tiel maturaj en hispana arkitekturo, purpuraj kaj verdaj kaj flavaj serpente kompleksaj vitoj, kiuj servas al la arbaretoj por produkti la melodian frukton, kiun ni usonanoj konsumas kun raveco. Pensi, ke ĉi tiu lando de Kalifornio estis indiana, hispana, poste meksika, poste usona, kaj nun kiu scias tion, kio ĝi estas. Eble ĉina aŭ filipina aŭ korea aŭ propra ento de samseksema liberaleco. Mi devas diri, ke mi bone adaptiĝis al ĉi tiu loko. Mi surportis nur ĝinzajn pantalonetojn dum mia tuta tempo ĉi tie. Mi surportas sunokulvitrojn kaj provas havi malplenan perspektivon pri la vivo. Mi povus legi biografion de Ŭinstono Ĉurĉilo aŭ la tuton de Funebra Renkontiĝo por Finnegan en unu spiro, aŭ iri surfi en Strando Venico kun miaj uloj, frato.
Cassius snufas kokainon, kun heroina kudrilo en la brako, kaj drinkas Rhenish-biero. [Pardonu, jen obskura Akto-Unu-Scene-Kvar-Hamlet-a referenco; li vere nur drinkas Smirnoff-on. Ne Yakov Smirnoff-o, la oksimora rusa Komikulo, kvankam Smirnoff-o mem ne estis idioto.] Cassius, kiam ne en ebria stuporo aŭ drogita stato, estas sagaca Holivudo-produktanto kaj komercisto.
"Rosenthal, mi bezonas, ke vi verku ĉi tiun skripton en la venontaj tri semajnoj. La studio devas havi alian filmon de Morgana Vulp-Terhundo. Ŝi estas la varmknabino de ĉi tiu momento. Forgesu Jennifer LaurentiArabia-on, aŭ Scarlett O'Johansonian-on aŭ Kim Kartsuskian-on. La spektantaro nur volas Morgana-on. Vi vestas ŝin per mallongaj bluajn ĝinzoj, igu ŝin kontraŭbatali iujn Transformitajn monstrojn dum surportante dekoltitan, plejdan ĉemizo, metu multe da sekso, ni bezonas tunojn da sekso. Via malneto ne havas sufiĉe da sekso en ĝi, Rosenthal. Eble unu sceno de nur misia vagina penetro. Neakceptebla. Vi scias, ke sekso estas la finfina marketika-punkto por ĉi tiuj uloj."
"Jes, sed, nobla Cassius -" Cassius malamas tiam, kiam mi traktas lin kvazaŭ li estas Cassius de Julio Cezaro.
"Diable, Rosenthal, mi diris al vi, ne parolu al mi kvazaŭ mi estas ŝekspira rolulo! Mi malamas miajn gepatrojn pro tio, ke ili donis al mi tiun stultan antikvan romian nomon! Neniu plu nomas siajn infanojn laŭ romianoj! Se vi parolos tiel denove, mi eltiras vin for de la projekto! Ĉu vi komprenas?"
"Bone."
"Nun, kion vi volis diri?"
"Mi ne aldonis tiom da sekso ĉar mi volis koncentriĝi pri karaktera evoluo. Lasu la spektantaron ekkoni la homojn sur ekrano sen nur salti en sekson kaj senpripensecon."
"Rosenthal, homoj ne volas koni la karakterojn. Ili nur volas vidi senpripensan sekson kaj eksplodojn. Ili havas problemojn. Ili malamas siajn laborojn, ili malamas siajn edzinojn kaj infanojn, ili malamas siajn vivojn, ili havas kvardek jarojn, ili havas kvindek jarojn! La nura afero malebliganta ilin mortigi sin estas ĉi tiuj stultaj filmoj. Oni eltrovis tion antaŭ 100 jaroj kaj tial Holivudo ankoraŭ daŭras."
“Vi parolas malvere, Cassius.”
"Uff... mi diris, ke neniu elizabetana parolado!"
"Mi volas diri, ke vi eraras, Cassius."
"Tio estas pli bona."
"Mi nur provas transdoni, Cassius, kial ni devas simple tute redukti ĉion al la plej malalta komuna denominatoro ĉi tie en Holivudo?"
"Ĉar, Jakey-poo ..."''
"Mi ne ŝatas la nomon Jakey-Poo. Se mi ne povas paroli ŝekspiran al vi, vi ne povas aserti vulgaran necesej-terminon al mia nomo."
"Sufiĉe, Jakobo, malnova amiko." Eĉ se Cassius estis kreskigita en Suda Kalifornio kaj iris al elitaj loĝlernejoj en Idaho kaj Minesoto, li daŭre preferas paroli en brita slango kaj ideologio. "Jakobo, karulo, mi klarigu ion. La homoj, por kiuj vi verkas, estas de la plej malalta komuna denominatoro. Geuloj, kiuj instruas filozofion kaj historion kaj viktorian kaj mezepokan britan kaj francan literaturon ĉe Universitatoj Harvard kaj Oksfordo kaj Yale kaj ĉe la Universitato de Sicilio ... ili ne havas la paciencon aŭ tempon por iri al kinejo aŭ al tio, kion vi usonaj geuloj nomas la filmoj."
"Ĉu vi ne estas usonano?"
"Usonano en komercaj aferoj, ĝisfunde anglo en ĉio alia."
"Ha, mi komprenas."
"Jes, ni havis kelkajn bonajn filmojn, ekzemple “Listo de Schindler” kaj “Savante Soldaton” Ryan-o, kvankam tiuj du verŝajne estus eĉ pli grandaj sukcesoj se ili estus renomitaj “Volupto de Schindler-o” kaj Savante la Privataj Partoj de Ryan-o."
"Cassius, tio estas malkonvena. Ili estis elprenantaj kaj kompleksaj periodpecoj pri la hororoj kaj neraciaĵoj de la Dua Mondmilito. Ne pornografaj filmoj."
"Ĝuste, sed, la tipa usonano preferus spekti pornaĵon ol 4-horan filmon pri la holokaŭsto. Ĉu mi pravas aŭ malpravas? Mi ne provas esti kruda. Mi nur provas esti fakta."
"Mi supozas, ke vi havas validan argumenton ĉi tie. Mi ne estis komisiita verki la “Liston de Ŝindlero, Parto Du” aŭ la duan “Ponton sur la Rivero Kŭai” aŭ Laŭrenco Post Tiam, Kiam Li Forlasis Arabion” aŭ la re-verkita kaj artiste egala “Baptopatro - Parto III” aŭ “Doktoro Strang-amo: Ni Jam Faligis la Bombon; Kiel Do Ni Purigas Ĉion Kun Nur Unu Persono Restanta sur la Tero?"
"Ĝuste ja." Cassius fariĝis pli kaj pli ensorĉita ene de sia propra narkotismo kaj frenezaj koŝmaroj de hedonismo kaj frivolemo. Mi neniam vidis homon tiel inklinan al absoluta puŝado en malplenan sensignifon, plonĝon en la abismon de plenkreska eskapeco el la neeviteblo de maljuneco, morto, asekurkotizoj, advokataj kotizoj, entombigoj, familia traŭmato, kateteroj, ĉiutagaj kuracisto-vizitoj, dializo, paralizo, kolostomiaj sakoj, belaj flegistinoj, kiuj estas neatingeblaj al maljuna rompita iama brita/kalifornia flirtemulo. Ĉi tiuj estas la timoj, kiuj turmentas Cassius-on kaj tiras lin en lian fivoluptecon kaj mizeron. Malĉasteco kondukas al letargio kiu serpentumas en libertinecon, permesilon peli lin en frenezecon, melankolian malŝparon de plorema malleĝeco. Ĉi tiuj estas la solaj lokoj kie mi povas elpensi vortludojn. Ne en miaj malbongustaj kaj sengustaj skriptoj.
"Jakob, malnova sportulo ..."'
"Ĝi ne estas La Granda Gatsby, Cassius. Ni estas en Los-Anĝeleso en 2016, ne LongInsulo, Novjorko en 1922."
"Vere ne multe da diferenco, knabeto. Ambaŭ socioj estis diable intencitaj pri indulgiĝo al sensenca festo, adulto, droguzo, krimeco, kaj entute havi gajan amuziĝon."
"Vi havas logikan punkton tie."
"Sed ne estas logika punkto por vi, kara amiko."
"Mi pensas, ke mi scias tion, kion vi volas diri per tio. Sed mi esperas, ke mi eraras."
"Vi pravas ... sed al la ĉefa fokuso de kial mi decidis fari ĉi tiun malkonvenan viziton, mia karulo. F-ino Vulp-Terhundo baldaŭ venos al ĉi tiu kaduka apartamento, kiun vi nomas vivloko."
"Estas la plej bona, kiun mi povis trovi en Los-Anĝeleso, kiu ne estis en la geto ..."
"Mi pensis, ke vi judaj uloj kutimis vivi en getoj."
"Ne ĉi tiajn getojn. Ni havis la Varsovian reziston kontraŭ la nazioj, ne la Militojn inter la Kriptanoj kaj Sanganoj."
"Ĉiuokaze, Morgana venos. Ŝi volas revizii siajn liniojn, provi ŝajnigi sin kiel ia serioza aktorino, kiam la tuta mondo scias, ke ŝi estas nur virinaĉo, paro da mamoj kun pugo por adoleskaj knaboj pribavi kaj sinmasterbadadi."
"Ne estas maniero pruvi tion."
"Ho, sed maniero ja ekzistas."
"Kial Morgana volas veni ĉi tien? Ĉu ni ne povas simple iri al Starbucks-o kaj revizii ĝin tie?"
"Starbucks-o, bona Dio, kia malnobla loko! Se iu famulino kun socia reputacio kiel Morgana dezirus renkontiĝi en kafejo, ĝi ne estus tiom abomena mezklasa antaŭurba enklavo kiel Starbucks-o! Eble Panera-o aŭ Barnes-kaj-Nobles-o estus pli taŭga."
"Mi pensas, ke mi povas konsenti kun vi pri tio." Ĝuste tiam, la purpura kaj rave moderna i-Telefono de Cassius kun ĉiuj taŭgaj programoj kiuj ĝi havas - mesaĝo, video, Fejsbuko, Huntington-banko, babilejo, Interreta Esploristo, notbloko, kalkulilo, trinkmon-kalkulilo, ktp - sonoras kun potenca bruo de ĝeno kaj altrudo, kio estas plej taŭgeco por Holivudo-normoj. Estas la nomo kaj vizaĝo de Morgana en la ekrano de alvokanto.
"Mi devas respondi ĉi tiun, amiko, simple daŭrigi la reviziojn de ... kiel ĉi tio denove nomas?" Mi montris al li la titolpaĝon de la nova filmo, al kiu mi estis asignita:
"TRANSFORMADISTOJ 16: ĈI-FOJE ILI FARIS ĈIUN TRANSFORMADON KAJ VOLAS VENĜON."
"Tio ne estas tre bona titolo, ĉu? Ni devos re-labori tion."
"Dudek-Jarcenta Nespeifika Besto pensis ke ĝi vendiĝus, ke ĝi scivolemegu la spektantaron malkovri kian venĝon ili serĉos."
"Mi pensas, ke la spektantaro serĉos venĝon sur la verkisto pro la kreado de tia ridinda titolo."
"Nu, tial ni havas anonimecon ..." Cassius nun estas enplektita je la voko kun Morgana. Morgana havas tre pledaĉeman, grateman, ne tre flueman, adoleskulin-antaŭurb-uson-mezlernejan voĉon. Kombinaĵo de huraistino/promenbal-reĝino/lerneja malĉastulino/klasa Prezidantino. Mi ne povas kompreni tion, kion Morgana estas diranta aliflanke. Kompreneble, mi povas aŭdi Cassius senpene. Li ne estas feliĉa.
"Kio malbonas, knabineto? Kion vi volas diri, ke vi estas nervoza? Pri kio vi estas nervoza? Mi estas tiu, kiu devas akiri la investojn. Vi nur devas aspekti rava ... Vi estas nervoza pri renkonti la scenaristo? Kial? Ĉu vi aŭdis, ke li estas malagrabla ulo? Kiu diris al vi tion?"
"Mi estas malagrabla ... nu, eble malagrabla en ia bona maniero ."
"Ho silentu, Rosenthal, ŝi aŭdos vin! Ne, mi diris al Rosenthal, ke li silentu, ne vi, Morgana. Ne ĉio temas pri vi, karulino. Krom ĝi estas ... Nur venu supren, kara ... Mi estos sidanta tuj apud Rosenthal. Neniom el lia malagrableco havos ian influon sur vin, nenio ajn.” Per tio, Cassius klake fermis sian i-Telefonon, aŭ malŝaltis, aŭ malkonektis, aŭ elrevigis sin de la puto de superforta teknologio, al kiu ni homoj de la dudekunua jarcento kroĉiĝi.
Post minutoj, Morgana Vulp-Terhundo eniris tra la pordo kun plejebla maltrankvilo kaj absurdaĵo. Kompreneble, estante la unua Ĝi-knabino de Holivudo de la momento, superante Serena Williams Gomez-o, Joseph Haydn Panattiere-o, The Spears of Bretonio, Demi Less-o, Jennifer Low-Fez-o, Henry Jennifer Hudson-o, kaj Beyond-Say-What-to-Know-Less-o, Morgana havas malmolan, robustan, grandan, muskolecan, korpulentan korpogardiston kun razita kapo kaj ŝtalaj okuloj. Ĉi tiu estas viro, kiun oni ne volas kolerigi, precipe en malantaŭa strateto. Lia nomo estas Rodolpho Boris Kartushkeyyomilenkov. Li estis elektita de la stabteamo de Morgana el la sovaĝejoj de Ukrainio, ekster Kievo aŭ Odeso - mi ne vere certas ĉi-momente - por esti ŝia senkompata protektanto. Neniu kuraĝus murdi aŭ seksperforti aŭ simple ataki aŭ eĉ preni foton de kara Morgana je nepetita maniero kun kara Rodolpho Boris en la ĉambro. Rodolpho Boris tute ne parolas la anglan. Nek Cassius, nek mi mem, aŭ nek Morgana scipovas eĉ unu vorton de la ukraina. Tial mi scivolas kiel Morgana povas iel ajn komuniki kun Rodolpho Boris. Eble ili parolas per mansignaloj aŭ okulmovoj. Aŭ simple teksti per Guglo-tradukilo, tradukante senspritan Holivudan film-famulan lingvon en la ukrainan kaj inverse.
Morgana mem estas rava estaĵino. Memoru, mi diris pli frue, ke ŝi estis malproksima kuzino de Megan Vulpo. Tial ŝi posedas la saman malhelan, terecan, ruĝlipan, navah-ĉerokean tutamerikan belecon. Morgana havas parte tute-usonan heredon (per tut-usona blankulino mi aludas al la brita, skota, germana, irlanda, kimra, franca kaj dana), parte denaska-usonan heredon, parte navah-ĉerokean heredon, kaj krome ŝi havas iom de hispanan/portugalan/marokan heredon. Sekve oni povas nur imagi la perfektecon de la kombinaĵo de la ekzotika kun la ordinara, la pala kun la fajrema, la milda kun la sorĉada, la ŝika kun la mlamoda. Ŝia haŭto havas ian malhelbrunan brilon de bongusta oliveca nuanco. Ĝi vekas en mi, kaj mi supozas kaj en Cassius kaj en Rodolphon Boris, tiajn flamojn de deziro, ke mia buŝo ne povas malhelpi, ke la salvo elfluas el ĝi. La haŭto estas mola, kremeca, perfekteca en sia manko de fendetoj, makuloj, kaj sulkoj. Ĝi estas la plej dezirinda peco de epidermo, kiu iam aperis sur ina homo. Ŝiaj lipoj estas du elstarantaj ruĝaj ardaĵoj, kiuj nur invitas voluptajn pensojn de viroj, kaj kompreneble la Holivud-elituloj fieras profiti de tio. Ŝiaj haroj falas malsupren per rava akvofal-kaskado de nigra, rekta, senfine fluanteco preskaŭ al la grundo. Ŝia vizaĝo estas sendifekta angul-konstruo de simetrio, altaj vangostoj (pro la navaha flanko certe), sugesto de ruĝaj makuloj sur la vangoj, severa frunto, perle blankaj dentoj kun murdema Jack Nicholson-rideto, kiujn ŝi fakte ŝtelis de Jack Nicholson-o dum la filmado de ŝia antaŭa filmo. Se oni nur rigardus Morgana-on, ŝi ŝajnus esti la idealo de virina sekseco kaj deziro. Nu, la revo de ĉiu viro realiĝis. Sed kiam ŝi malfermas sian buŝon, tiam la koŝmaro de ĉiu viro realiĝas. Ĝi estas adoleska knabineca ĝemado, kiu sonas kiel la voĉo de Fran Drescher-o/Gilbert Gottfried-o/Joan Rivers-o. Preskaŭ iu ajn, kiu trovas sin en la atingopovo de ŝia voĉo, tuj ŝokiĝas. La nura maniero, kiun ŝi povas ĉefroli en ĉiuj ĉi tiuj filmoj, estas per la uzo de voĉ-parolistino. Tiu estas 300-funta kontraktita voĉ-aktorino kun la lango de anĝelo, nomita Gladys Peppinjay-o. Gladys Peppinjay-o ĉiam havos laboron tiel longe kiel Morgana Vulp-Terhundo, kun ŝia ekzotika aspekto kaj volupta kadro, estas la Ĝi-knabino por ĉi tiu generacio de usonaj knaboj.
"Bone, Cassius, mi estas ĉi tie, mi decidis cedi al vi ... kion mi devas fari nun?"
"Mia kara Morgana, mi vokis vin ĉi tien por helpi revizii vian dialogon por ĉi tiu venonta filmo Transformatoro." Morgana, ĉagrenita kaj abomenita, prenas la 298-paĝan scenaron. Poste, per la plej granda krio, blasfemas ĉi tiuj studiojn, obseditanj nur pri profitoj. Ŝi vidas ke ĝi estas alia Transformatoro-filmo.
"Uff! Ĉu alia? Mi malamas fari ĉi tiujn Transformatoro-filmojn! Ĉu ili ne povas simple revenigi mian kuzinon Megan al ili?"
Cassius klarigas por la centa fojo al malsprita Morgana: “Ne, Morgana, karulino. Ĉu vi memoras? Via kuzino Megan volis esplori ŝian seriozan aktoran talenton? Ŝi ludas Rosalind-o en produktado de Kiel vi Ŝatas Ĝin ĉe la Globo en Londono?"
"Ho. Ĝuste. Tio estas, kiel, la libro, pri kiu la filmo de Jakobo Kiel Vi Tute Ŝatas Ĝin estas bazita, ĉu?"
"Mi ĉiam diris, ke vi estas lerta..."
"Mi estas ja lerta... mi diplomiĝis per honoroj ĉe BeveryHills-a Liceo, ĉu?"
"Neniu dubas pri via inteligenteco, karulino. Nur rigardu vian rolulinon. Ŝia nomo estas Samantha. Ŝi amas Derrik. Sed la Transformadistoj revenis denove por la deksesa fojo por pli da venĝo por ruinigi la planedon Tero per sia tuta ... um ... Transformadista kolerego ... ĉe iliaj senfinaj...transformoj...kiel ĝi estis." Mi decidas interparoli.
"Tio estas tre bone dirita, Cassius."
"Mi ja provas esti elparolema foje."
Rodolpho Boris ankaŭ decidas interveni. "Tsi transformersʹki filʹmy prosto zhakhlyvi. Chomu vony ne mozhutʹ pererobyty doktora Zhyvaho? (Tiuj Transformers-filmoj estas nur sensencaĵoj. Kial oni ne re-faras Doktoron Zhivago?)
Neniu komprenis tion, kion diris Rodolpho Boris kaj ili simple daŭrigas sian debaton.
"Bonvolu, Cassius, mi estas serioza aktorino kun vera talento. Mi aktoris Juliet-on en liceo, kaj Maria-on en la Sono de Muziko, kaj Anne Frank-on en La Taglibro de Anne Frank-o."
Mi decidas enmeti stultan ŝercon por testi ŝian humuron.
"Se vi estus Anne Frank-o, ĉu vi ne estus morta nun?"
"Uf, ne ... ĝi estis rolo en teatraĵo ... mi ne estis vere Anne Frank-o .... duh ...."
"Nu, vi diris, ke vi aktoris Anne Frank-on. Vi do estis Anne Frank-o. Sed vi ne estas Anne Frank-o ... do vi estas mensogantino."
Cassius decidas savi la stultan situacion.
"Nu, ni ĉiuj estas mensogantoj en Holivudo, ĉu ne, gekaruloj? Hurao al tio! Nun, Morgana, venu kun mi en la apudan ĉambron ... sole ... kaj reviziu la skripton, kiun nia Semida Ŝlimopilko verkisto ĉi tie tiel kompleze verkis por ni."
"Uf, kial mi kiel devi eniri la ĉambron sola kun vi?" Estas malgracia silento. En ĉi tiu momento, Rodolpho Boris iĝas atentema pri io malbona. Ankaŭ mi atentas pri io misa. Ĉu Cassius provas delogi aŭ devigi ĉi tiun brilantegan sinjorinon kun la vizaĝo de Heleno el Trojo, sed la voĉo de Iago el Aladino, en ion malmoralan kaj malnoblan? Ĉu li uzis ŝin ĝuste por tiu celo? Mi ne scias kaj mi ĝojas esti en la malantaŭa seĝo de ĉi tiu ŝekspira/Molieriana dormoĉambra kapriolo. Ĝi estas la Gajaj Edzinoj de Okcidenta Los-Anĝeleso.
"Ĉar, karulino, la sonoj el la fenestro ĉi tie en la antaŭo estos distraĵo... kaj estus plej bone se ni estas tute solaj, sen ĉi tiu juda ulo kaj tiu ukraina brutulo, kiu ne klopodi lerni la langon de Lia Moŝto."
Morgana demandas malklare, "Kiu estas Lia Moŝto?"
"Nu, Reĝo Karlo."
"Ĉu Usonano havas Reĝon?"
"Ne, kara, Anglio havas Reĝon. Kvankam Usono estis parto de Anglio iam. Do eble vi pravas."
"Ne, Usono estas Usono, Anglio estas Anglio..." Estis ege malkomforta silento. Cassius denove savas la situacion.
"Post tiuj vortoj, karulino, ni iru en la ĉambron por trarigardi vian novan milion-dolaran aktoran rolon. Jakobo kaj he, kia ajn estas via nomo, vi povas havi komfortan babileton ĉi tie. Ĝis."
Morgana Vulp-Terhundo kaj Cassius Dukesbury tiam eniras al mia dormoĉambro. Mi esperas, ke la afiŝoj de James Joyce-o, Saul Bellow-o, Vladimir Nabakov-o, Geoffrey Chaucer-o, Homero, Virginia Woolf-o, Mohammed Ali-o, Mohamedo la Profeto, Napoleono, Ĉurĉilo, Stalin-o, Hirohito, Franklin Roosevelt-o kaj Carol Burnett-o ne ĝenos ilin kaj, ke ili povas koncentriĝi pri mia skripto - se tio vere estas tio, kion ili faros. Mi embarasite fiksrigardas Rodolphon Boris. La grandega lingva breĉo inter ni faras longan silenton. Mi tiam demandas al li, ĉu li volas drinkaĵon. Li murmuras ion nekompreneblan. Mi tiam gestas, ke li sidiĝu ... li gestas sian manon por nyet, mi ne sidos. Mi tiam proponas, ke li spektu ion sur mia grand-ekrana televido kun Netflix, Hulu, Amazon Prime, kaj HBO, sed li faras signon, ke li ne interesiĝas. Rodolpho Boris tiam eltiras kopion de Milito kaj Paco tute en la rusa. Tio, je mia surprizo, ĵaluzas min. Mi ĉiam volis legi Tolstoj-o kaj Dostojevskij-o, Gogol-o kaj Ĉeĥov-o, Turgenev-o kaj Puŝkin-o, nur en la rusa por akiri la veran guston. Kaj ĉi tiu Holivuda korpogardisto povas fari ĝin kvankam iu Holivuda skriptisto ne povas. Tia estas la absurdo de la vivo.
Mia apartamento: blankaj muroj kovritaj per ŝlimo kaj kotaj makuloj kaj la restaĵoj de insektoj, la plej belaj formikoj, araneoj, rampantaj akridoj, formikmanĝuloj. Ĉi tiuj estaĵoj fariĝis miaj plej bonaj amikoj. Televidoj, librobretaroj plenplenaj kun la tuta klasikaĵo de ĉiu flanko de vivo sur la tero, de The Fabelo of Genji ĝis David Copperfield-o ĝis La Ludlibro de La Arĝenta Tegmento, kaj La Kajero, 2,000-paĝa superrigardo de ĉiu operoj, komencanta kun Monteverdi kaj irante ĝis Philip Glass-o. Malgranda Baldŭin-piano, mahagonaj kaftabloj, piceaj nigroledaj seĝoj, senfinaj kvantoj da likvoro en la ŝrankoj de mia malvasta, malpura, argent-makulita kuirejo ŝarĝita per nelavitaj forkoj, kuleroj, tranĉiloj, spateloj, fornetoj, fromaĝraspiloj, patoj, frotlaviloj, kaj antaŭtukoj. La alkoholaĵo konsistas el Smirnoffs-o, Jack Daniels-o, Samuel Adams-o, Boston Lagers-o, Fosters-o, Heineken-o, kaj Jagermeister-o. Ĝi ankaŭ enhavas libron "Kiel Tutidiotoj Povas Esti Verkisto", kiu estas ĉe la flanko de mia lito. Mi esperas, ke Morgana kaj Cassius ne malkovros ĉi tion dum ili estas tie, farante Dio-scias-kion - mi volas diri, diskutante miajn Oscar-gajnontajn skriptojn. Estas tie ankaŭ Vortaroj de Larousse pri la hispana, svahila, somala kaj korea, Tezaŭro de Roget, vojaĝaj gvidiloj de Soleca Planedo por Zambio, Aŭstralio, Peruo, Finnlando, Tajlando, Kataro, Omano kaj la Eksteraj Hebridoj de Skotlando. Mi devis serĉi multtempe por trovi vojaĝgvidilon sole por la Eksteraj Hebridoj de Skotlando. Sed danku la sinjoron Eternulo por Amazono.
Cassius kaj Morgana restis en mia dormoĉambro dum duonhoro nun, kaj ili ne montras signojn de foriro de ĝi en la proksima estonteco. Pro enuo kaj frustriĝo, mi decidas fari radikalan decidon. Pro mia kompleta stulteco kaj normala konduto por iu el mia generacio, mi forlasos la loĝejon kun Morgana kaj Cassius solaj en ĝi. Ili ŝajnas esti fidindaj homoj. Ili ne malpurigos la lokon, ne rabos, ne redekoracios, ne malĉastos (ne - eble ili jam faris tion), aŭ trouzos la elektron. Li estas sagaca komercisto, ŝi estas malsprita afiŝulino. Kian damaĝon ili povas fari? Mi invitas per mansignaloj mian novan anglolingvo- defiitan amikon, Rodolpho Boris, eksteren por drinki. Mi gestis signojn pri drinkado, aŭtoveturante aŭ piedirante, babilante. Li komprenas kaj komence rifuzas. Mi tiam permane proponas, ke li devu esti enuigita pro tio, ke li devas stari tie tiel longe sen fari ion ajn. Ĉi tio iel magie konvinkas Rodolphon Boris forgliti kun mi en la magian kaoson kaj aĉan idiotecon de la Los-Anĝelesa eksteraĵo. Mi volas diri ekster la rifuĝejo de mia loĝejo, kie mi ankoraŭ provas reteni ian senton de la intelektulo kaj de la realo.
Rodolpho Boris kaj mi promenas ekster la etaĝkomplekso. La impona grandiozeco de la verdaj plaĉaj palmarboj, brila suneco, ondoj frakasantaj de la ĉiopova Pacifika oceano, feliĉaj artistoj liberspiritaj homoj glitkurantaj apude sur rultabuloj kaj rulglitiloj surportante ekstremaj, ridinde grandaj kaskoj, proponantaj trompajn biletojn al Holivudaj eventoj, iel ankoraŭ ebriigas mian iom naivan Mezokcidentan spiriton kvankam mi jam estis sobrigita per mondaj spertoj. Rodolpho Boris, pro konfuzo, ne scias tion, kion fari en ĉi tiu situacio. Li kutimas nur eskorti aerkapajn stelulinojn ĉirkaŭe en iliaj limuzinoj aŭ ĉe Premio-spektakloj, la Oraj Globoj, la Oskaroj, kaj la Premioj Emmy. Li ne kutimas travagi Los-Anĝeleson kiel libera viro sen ŝarĝo sur la ŝultroj. Ni preterpasas plurajn meksikajn takejojn, kelkajn ĉinajn restoraciojn kun la plej bona rostita anaso, sezama kokido, Generalo Tso-o, Singapura Mei Fung-o, kaj Moo Goo Gai Pan-o. Mi provas decidi, al kiu loko mi alkonduku kompatindan Rodolphon Boris. Li verŝajne ne estas etna restoracio-fajngustulo.
Rodolpho Boris kaj mi eniras en la Ĉinan Palacon de Ying Wu, bela, malgranda, aŭtentika loko en la kvartalo. Ying Wu mem administras la restoracion. Li estas tre afabla, mezaĝa viro, kiu loĝas ĉi tie en Los-Anĝeleso el Ĉinio dum la lastaj dudek jaroj. Li diris, ke li ne povas elteni la komunisman reĝimon en Ĉinio, ke Mao Tse Tung-o vere detruis ĉion. La promeso pri tio, kio Ĉinio povis esti, post la fino de japanaj abomenaĵoj en la dua mondmilito, estis forĵetita kiam la komunista ideologio de frenezeco kaj senfina reformado envenis. Ying Wu kaj mi ŝatas diskuti pri Mao kontraŭ Ĉiang Kai Ŝek-o, komunismaj pensoj kontraŭ libera uson-kapitalismo. Ying Wu bonege regas la anglan, kaj mi ne regas la ĉinan. Mi povas diri eble, ‘ni hao’ por ‘saluton’, kaj ‘wo yao shi ni de tan peng yeo’, por ‘mi volas esti via koramiko’ se estas bela ĉina kelnerino en la loko. Sed tio estas la amplekso de miaj ĉinaj lingvaj kapabloj.
Mi sidas kun Rodolpho Boris. Ni estas ĉe fora angula tablo apud giganta fiŝujo. Ĉinaj restoracioj ŝajnas amas enhavi gigantajn fiŝujojn. Estas striitaj tigrofiŝoj, grandaj senskvamaj orfiŝoj, malgrandaj aroj, kiuj evitas la ceterajn en siaj silentaj ruzoj kaj gerilaj manovroj. Rodolpho Boris devas decidi inter pork-fritita rizo, blanka rizo, frititaj ĉinaj pastoringoj, aŭ kokida lomejn-o. Li neniam antaŭe manĝis en ĉina restoracio. Ni ankoraŭ ne povas komuniki eĉ unu vorton inter si. Kiel li travivas en Los-Anĝeleso sen scipovo de aŭ la angla aŭ la hispana? Mi decidas do liveri mian vagan monologon al Rodolpho Boris, por simple eviti la mallertecon kaj okazigi la tempon rapide forpasi.
"Mi diros ĉi tion, mi neniam revis esti Holivudo manuskriptinto. Ĉu vi scias tion, Rodolpho Boris? Ĉu mi nomu vin Rodolpho? Boris? Rody? Bory? Jeltsino? Kio do estas tio? Itala/rusa nomo? Ĉu viaj gepatroj amis kaj Ĉajkovskij-ajn kaj Puccini-ajn operojn kaj ne povis decidi en kiu kulturo eduki vin? Vi ne komprenas eĉ vorton, kiun mi diras, ĉu ne?”
"Da." Estas malplena silento. Ĉu Rodolpho Boris efektive komprenis min aŭ ĉu ĉi tio estas nur lia maniero igi min silenti? Mi estas homo, kiu ne povas elteni mallertajn paŭzojn, aŭ la mankon de komunikado, aŭ la neeblon de kompreno inter homoj. Tio estas problemo kiu turmentas la mondon hodiaŭ.
“Ĉiuokaze, mi volis esti bonega usona verkisto. Verkisto kiel Joyce-o, Hugo, Tolsto-oj, Balzac-o, Dickens-o, Ŝakespeare-o, Jonathan Swift-o, George Bernard Shaw-o, Oscar Wilde-o, Georges Faydeux-o, Dostojevskij-o, Lao Tzu-o, Mo Yan-o, Haruki Murakami-o. Envere, neniu el tiuj verkistoj estis usona. Sed vi kompreni la koncepton. Ankaŭ mi ja amas la usonanojn, Rodolpho Boris. Ne miskomprenu min. Mi estis ensorĉita je Fitzgerald-o, Hemingway-o, Ezra Pound-o, kaj T.S. Eliot-o, kvankam mi neniam povis memori ĉu li estis brito aŭ jankio. Steinbeck-o kaptis la Depression-epokon kun tia volupta kaj poezia aŭtentikeco. Ankaŭ estas la judaj verkistoj, kiuj vere kaptis Usonon post la Dua Mondmilito: Norm Mailer-o, Saul Bellow-o, Philly Roth-o, Bernie Malamud-o. Ili vere kaptis la esperon de enmigrintoj kaj la ĝojojn de sekso kun ĉi tiuj belaj usonaj ŝiksaj knabinoj sen la judaj inhibicioj kaj strikta religia fundamentismo. Ĉi tiuj uloj inspiris min ekverki. Antaŭ ili, mi plejparte okupiĝis pri videoludoj, x-box-o, Grandioz-Ŝtelo Aŭto, la mafio, kaj la Mondo de Warcraft. Mankis al mi intereso pri literaturo. Poste, mi havis bonan klason en kolegio, kaj havis inspirantan instruiston, kiu vivigas la librojn kaj teatraĵojn. Mi multfoje legis Arthur Miller-on, Morto de Vendisto, poste mi legas David Mamet-on, Glengarry Glenn Ross, aŭ kiel ĝi moke nomiĝas, "Morto de Fika Vendisto", ĉar ĝi estas multe pli profunde vulgara interpreto de Morto de Vendisto. De Willy Loman-o ĝis Shelly ‘la Maŝino’ Levine-o. Ĉiuokaze, mi volis verki novelojn de drama potenco kiel ĉi tiuj uloj verkis. Ili kaptis ion brutalan kaj amuzan kaj kompreneman pri usona vivo. Kiel ni ĉiuj luktas por resti flosante meze de sinkanta ŝipo. Mondo disfalanta, kiel en la tempo de Noaĥo antaŭ la Inundo, mondo de perforto, amaspafadoj, korupto, terorismo, drogoj ĉie, malmoraleco ĉie, homoj en la plej bona parto de sia vivo injektante drogojn kaj estante senhejmaj, senlaboruloj. Nenia direkto. Kiel Bob Dylan-o diris, ni ĉiuj fariĝas ruliĝantaj ŝtonoj. Ĉu vi scias tion, kion mi volas diri?"
"Da."
" Ĉu?"
"Da."
"Nu, mi sciis, ke ni trovos ian komunan bazon."
"Da."
"Mi ne scias ĉu vi vere komprenas min aŭ ne."
"Da."
" Ĉu vi ja komprenas?"
"Da."
"Vi certe estas tre agrabla kaj tre memfida ulo."
Mi sentis grandegan akcelon de memfido ĉar mi ŝajne povis komuniki kun Rodolpho Boris. En ekscitiĝo, mi decidas daŭrigi mian diskuton. Mi estas certa, ke li estas absolute fascinita de ĝi.
“Mi do akiris mian diplomon pri Angla Literaturo. Tio estis en La Ŝtata Universitato de Ohio, kolegio en Columbus-o, Ohio, loko pri kiu vi verŝajne neniam aŭdis, mi certas. Ĉu vi havas ideon, kie estas Columbus-o, Ohio, Rodolpho Boris?"
“Da.”
“Bone. Vi do ja scias pri ĝi."
“Da.”
“Ĝi estas mezokcidenta ĉefurbo, plena de simpatiaj homoj, bonega zoo, multaj ĉinaj kaj hindaj restoracioj, multaj somalaj rifuĝintoj, amaso da ruslingvaj universitataj profesoroj, amaso da kemiistoj, farmistoj, IT-uloj, terure konfuzaj aŭtovojoj, katastrofe danĝera, mortiga veturkondiĉoj en la vintro, la tut-usona pom-torta urbo. Kie oni kreskigas la familion kaj maljuniĝas kaj mortas en komforta emeritiĝo. Ĝi ne estis por mi. Mi estis destinita esti verkisto ribelula. Mi estis Jack Kerouac-o kun judo-hararo kaj barmicvo kaj hoknazo kaj stranga fascino pri ortodoksa judismo. Estas vere, ke mi ne estas religiema. Mi ne kredas je Dio, sed mi ne povis resti for de miaj kunjudoj Hasidismaj. Mi ne scias tion, kio ĝi estas, ĉu la pieco, la sindediĉo, la ceremonioj, la ĝojo de vivo, kiun tiuj homoj ĉiam havas, la forta komunumo. Mi pensis, ke ĝi estas pli bona. Sed tio estas ekster la logika punkto. Mi volis veni ĉi tien al Los-Anĝeleso, verki la filmojn, kiujn mi volis verki. Pli ol "La Baptopatro" kaj "Dancas kun Lupoj". Verki miajn kvarhorajn epopeojn pri italaj gangsteroj kaj blankuloj vivantaj inter indianoj. Sed, kompreneble, Holivudo estante Holivudo, ĝi ja estas komerco, mi kaptiĝis verkante ĉi tiujn aĉajn filmojn. Kiel "Multa Bruo pri Io, Nur Rigardu Ĝin kaj Eltrovu" kaj "David Ŝteletis Palpon" kaj "Grandaj Seks-Atendoj" kaj "La Mizera Kuŝo" kaj "Mark Antony-o kaj J-Lo: Amrakonto" kaj "Ĉio estas bona Se Tio Vendas Bone". Ankaŭ mia hororaj filmoj, "McMorto" pri skota seria murdisto, kaj la kontraŭ-rapidmanĝeja filmo, kiun reĝisoris Michael Moore, "Ŝinko". Ankaŭ mi verkas ĉi tiujn terurajn romantikajn komediojn. Vi scias la filmon pri la riĉa dorlotita blankula knabino, kiu enamiĝas kun malsuperklasa nigrulo aŭ latinamerikana aŭ azia viro kaj estas kultura kolizio tiam, kiam la du familioj kuniĝas. Estas amuze verki la komedian parton de ĉi tio. Tiam la studioj vere volas agofilmojn. Ili scias, ke agofilmoj estos popularaj. Mi verkis dek unu Transformeradiloj-filmojn ĝis nun. Mi verkis la plej novan filmon “Rapida kaj Furioza”. Mi provis aldoni iom da literatura inteligenteco al la skripto, sed la produktantoj kaj reĝisoroj ne permesis tion. Ili nur volas simplan rakonton pri fervoraj viroj veturantaj rapidajn aŭtojn kaj provas mortigi unu la alian por gajni la amon aŭ volupton de iu viraĉo en mallonga pantaloneto kaj kun malmultekostaj brustaj enplantaĵoj. Sed ĝi faras por mi monon kaj ĝi donas al mi mian liberecon for de mia familio kaj ĝi donas al mi la strandon ĉiutage, sunbrilon ĉiutage. Manĝado kaj babilado kun mirindaj, rimarkindaj homoj kiel vi mem kaj Morgana kaj Cassius kaj Ying Wu kaj ĉiuj aliaj unikaj specoj, kiujn ni havas ĉi tie en la kinoindustrio."
"Da."
“Poste mi igos vin skribi artikolon pri ĉio, kion mi ĵus diris, Rodolpho Boris. Ĉu vi scias tion?”
"Da."
“Bone. Vi devas skribi ĝin precize.”
"Da."
“Mi trairis la tutan mondon, Rodolpho Boris, kaj mi devas diri, ke Los-Anĝeleso estas mia fina celloko. Mi pasigis iom da tempo en Irako, Pakistano, Barato, Ĉinio, Koreio, Japanio, vi scias, nur normalaj ĉiutagaj lokoj en kiuj homoj troviĝas. Ĉi tiuj estis ĉarmaj lokoj. Kompreneble, la aferoj, kiuj okazis al mi en Irako, ne estis tiel ĉarmaj. Mia kapo preskaŭ estis foreksplodita, sed, vi scias, ĉi tiaj aferoj ja okazas. Tio estas vivo. Iun tagon vi estas knabin-obsedita universitata studento kun sonĝoj esti granda, rica, sukcesa homo kun amoroalloga blonda edzino, vojaĝante ĉirkaŭ la Mediteraneon; tiam vi estas en la dezerto en Mezoriento batalanta por iu kialo kiu estas finfine mensogo; tiam vi vagas tra la kamparoj de Pakistano kaj Barato malsatmortante; tiam vi havas ian ridindan amrilaton kun iu knabino, kiun vi konis en mezlernejo, kiu nun estas en Japanio, samtempe vi estas ... nu, tio estas multe da informoj. Ĉu vi volas aŭdi la tutan historion?”
“Da.”
" Ĉu vi volas? Ĉu ĉion? Ĉu la historion de mia familio? Ĉu la historion de Columbus-o, Ohio? Ĉu la judan sperton? Ĉu la usonan sperton? Ĝi entenas multon. Konsideru la irokezanojn kaj miamanojn, kiuj unue enloĝis la Ohio-areon, iliajn vivojn kaj pasiojn kaj spertojn. Poste envenis la britoj kaj la francoj, poste la Civita Milito, poste la Granda Depresio, la Dua Mondmilito, gehipioj, 9/11-o. Mi volas diri, ke mia familio travivis multon. Ĉu vi vere volas aŭdi ĉi tiun tutan historion?”
“Da.”
Subite, mia telefono sonas. Estas panika tekstmesaĝo. Ĝi estis sendita de mia nobla amiko kaj produktanto, Cassius. La mesaĝo estas serioza kaj duon-katastrofa:
JAKOBO, MORGANA TRODOZIS! MI RAPIDAS ŜIN AL HOSPITALO!