Olivarbo

Cent jarojn regis arda somer'. Venĝlume blindigis ĝi ĉion dum tag'. Nur olivarbo, mia parenco sur ter', Plu eltenis dum tiu luktad'.	שִׁבְעִים שָׁנָה הַקַּיִץ מָלַךְ. בְּאוֹר נְקָמוֹת סִמְּמוּ בְּקָרָיו. אֶחָד עֵץ הַזַּיִת, אָחִי הַנִּדָּח, לֹא נָסוֹג מִנָּגְהָם בַּקְּרָב.
Ĝia ĵur' tiom sanktas! Dum pli ol jarcent' Ĝiaj branĉoj ne spertis miregojn. Ho Ter' - ĝia modest', kiel la fundament', Fendas la koron de viaj ŝtonegoj.	מַה קְּדוֹשָׁה שְׁבוּעָתוֹ! עֲנָפָיו הַשְּׁחוֹרִים לֹא עָמְסוּ כּוֹכָבִים וְיָרֵחַ. רַק עָנְיוֹ, אַדְמָתִי, כְּמוֹ שִׁיר-הַשִּׁירִים, אֶת לִבּוֹת אֲבָנַיִךְ פּוֹלֵחַ.
Eble nur pezan larmon, el laca okul' Donas Di' ĉiupova al ĝi, mia ter', Kliniĝante solece sur sia kalkul', Antaŭ via indigna kajer'.	וְאוּלַי מֵעֵינֵי אֱלֹהָיו רִבּוֹנוֹ רַק דִּמְעָה לוֹ נִתֶּנֶת, כְּבֵדָה וְחַמָּה, בְּרָבְצוֹ עֲרִירִי, כְּרוֹאֵה-חֶשְׁבּוֹנוֹת, עַל סִפְרֵךְ הַנּוֹשֵׁף חֵמָה.
Kiam vi petas morton por via montar' Kaj por herboj kaj pluv' plu krias brutar', Ĝi stariĝas senmove kaj sole ĉe l' lim', Ja dependas de ĝi via anim'.	כַּאֲשֶׁר תִּשְׁאֲלִי אֶת הָרַיִךְ לָמוּת וְגָעוּ עֲדָרִים אֶל מָטָר וּמִסְפּוֹא, הוּא נִצָּב בַּחוֹמָה, חֲתָנֵךְ הַגַּלְמוּד, וְיָדַעְתְּ כִּי נַפְשֵׁךְ בְּכַפּוֹ.
Sangumante pro longa subir' dum vesper', Ĝi vin serĉas per milda tuŝad'... Ĝia trunko kurbiĝas, sulkiĝas, nur per Via peza amara plorad'.	וְעִם עֶרֶב, שׁוֹתֵת מִשְּׁקִיעָה אֲרֻכָּה, יְגַשֵּׁשׁ עַל פָּנַיִךְ- אַיֵּךְ? בְּגִזְעוֹ הַנִּפְתָּל, בְּלַהֶבֶת עוֹרְקָיו, מְשֻׁמָּר וְכָבוּשׁ בִּכְיֵךְ.
Kaj kontraŭe eliras la ruĝa varmeg' Sin detenas, kaj sentas hororon - Ne kolapsos la mont', vivos plu la ŝtoneg' Dum disŝiras al ĝi eta semo la koron.	וּמִנֶּגֶד חוֹרֵג הַשָּׁרָב הָאָדֹם וְנִרְתָּע וְאֵימָה תֹּאחֲזֵהוּ- כִּי הָהָר לֹא יִמּוֹט וְלִבּוֹ לֹא יִדֹּם, כָּל עוֹד נֶבֶט אֶחָד מְרַטֵּשׁ אֶת חָזֵהוּ.

Olivarbo

עץ הזית