ENHAVO
Dediĉo
Antaŭ idolo pagana
Andreo Cseh, amiko, frato
Bono
Collonga estas tera viv’
Ĉar konas mi la vanan amon
Ĉe vojkomenco
Diris mi: vi min ne voku
Daŭgava muĝas, Daŭgava bruas
Dio havas
De land’ al land’ mi flugas
Denove sur la mar’
En palaco kaj en budo
En aŭtuno sur la kampo
En la rigardo flirtas mir’
En ĉarma rond’ knabina
En lum’ mortanta
En la arbar’ silentas la maten’
Eĉ sen groŝo
Entomba sento estas mia am’
El sudo venis la sinjoro
Ekstere bruas ŝtormo
Ebenaĵo monotona
En glas’ kristala perlas vin’
Flugos for la revo
Florojn vi deziris
Foje pri knabin’ portreto
Filoj de Kaino kun la stigmo
Ho, ruĝa rozo, bela floro
Hej, knabino, bluokula
Ho, Ĉarmulin’ infanmiena
Hej, infanoj, tuj al mi
Hej, piedoj, lacaj du ĉevaloj
Infaneto en lulil’
Interesa estas la kutimo
Iun tagon la sultano
Infan’ naiva de l’ Sopiro
Knabina kor’
Kiam la nokto eterna
Kun vizo kaj valizo
Kokcinelo, kokcinelo
Kiam la nokt’ bruligas
Koron tuŝis sorĉo de memor’
Kavaliroj de l’ Tutmonda Paco
La vespera vento blovas
La estono kaj hungaro
La amo estu ĉiam gaja
Ludas la cigano
La ŝipo pasas kaj la mevoj
Mi estas gaja papilio
Mia kara, mi memoras kelkahore
Mi kisis cent knabinojn
Mi dankas Vin, ho, Disinjoro
Min riproĉas la knabinoj
Mi neniam volis esti
Milda, Milda, Milda
Mi kaj la nokto maja
Mi havis nur sep jarojn
Memoro pri l’ Pariz-a Majo
Mortinta haveno
Mi batalis, sangis en la unua vico
Mateno, ho, maten’
Nur akvon petis mi
Nur migri, ĉiam migri, migri for
Noktomeze en la nigra denso
Ne koleru, kara
Nudpiede paŝas
Nur pluvas
Nederlando
Nokto de Majo rozon promesis
Ne timu la amon
Onde onda ringo
Provizis min la bona Di’
Patrino, vi blankhara naskintin’
Por kio vivas la poeto
Pasas pavo
Post himnoflugo
Patra lingvo, patrolando
Per larmo videbla
Piedpinte paŝu sento
Plugas, semas kamparan’
Por mi vi estas la plej bela
Radioj ludas sur la bordo
Sur falinta foliaro korvoj migras
Se en am’ mi estas vulpo
Sanktulinon mi ne vidas
Silentas mi, sed vi ne kredu
Sopirfloron plantas
Sur la kampo for de l’ mondo
Se ridas luno gaja
Sur verda kamp’ en suna brilo
Silentu, migra bardo
Se arlekenon en aren’ (Epilogo)
Sub kristnaska abio (Sceno)
Ŝirigis kord’ de l’ kora lir’
Tri Gracioj karaj
Tajlorinon amis mi
Tri reĝidoj de l’ fabelo
Volgo muĝas
Via ĉarmo, knabineto
Vokas sonorilo
Verda stelo sur la brusto
Vinon, vinon
Vi, danoj, estas bravaj, ĉarmaj
Se sunon havas lia voj’
kaj sorto lin favoras,
la vagonbondo pro la ĝoj’
per kanto oratoras.
Se ombron havas la kupol’
de lia firmamento,
li kantas, kantas por konsol’
kun korkaresa sento.
Se vergas lin la Di-sinjor’
kaj vivkolero muĝas,
kun siaj vundo kaj dolor’
al kantoj li rifuĝas.
Egale estas la motiv’,
se ĝardenisto plantas…
Dum krucportado en la viv’
la vagabondo kantas…
| ANTAŬ idolo pagana mi volus min terenĵeti, droni en Kredo infana, fetiĉojn timegi, peti, min en ĝangalon forkaŝi tigre ŝteliri kaj paŝi, el kanoj kalfatri domon, eviti la blankan homon. |
Volus mi fuĝi de ĉio,
lasanta la Vivon nuda:
de la sciencoj kaj scio,
profitavido kruda,
de la fratama prediko,
fil- kaj fratmurda intrigo,
de celoj, promesoj, falsaj,
de agoj kaj venkoj farsaj.
Kaj mi dezirus ne senti
la pezon de l’ vanta vano,
vivi instinkte, ne penti
pri l’ agoj, ideo, amo,
krii kaj vei libere,
venĝon revenĝi senpere,
la vundon senplende porti.
kun kredo pagana morti.
Ĉar min teruras la nuno.
la hipokriteco naŭzas.
Tia moralo sub Suno
nur disharmonion kaŭzas:
oro-avido grimacas,
paco armita minacas,
la kredo pri l’ justa Dio
nur dronas en pruda pio.
Sed proksimigas la juĝo,,
jam ĝermas en vi la Fato.
Vanos kaŝludo, rifuĝo;
ekstermos la fraton frato,
falos la raso kaj Romo,
sed ne formortos la Homo,
ĉar kie la tomb’ vin tegos,
paganaj idoloj regos.
| ANDREO CSEH, amiko, frato, jam pasis jaroj dudek kvin, depost kiam la sort’ aŭ Fato al ĉar’ kultura jungis nin. |
En nia koro ardas flamo;
vi pastro estas, bardo mi.
Predikas vi pri l’ “dia amo”,
mi kantas pri la “amodi'”.
Sed en laboro por ideo
ni migris ja sur sama voj’,
do decas nun dum jubileo
saluti vin kun kora ĝoj’.
Akceptu simple nur manprenon;
fratamo estas muta sent’.
En koro havas ĝi solenon
sen flata vort’, sen kompliment’.
En mia koro vive ardas
parenca am’ kun harmoni’.
Ĝi amikecon firme gardas
kaj ĉiam fratoj restos ni.
La sortfavor’ kaj dia beno
kirasu vin dum la labor’,
ne trafu sago de l’ veneno
la kresopiron de la kor’!
Reprenu vian laborfaskon,
ekipu vin per bona san’
por servi pli, plenumi taskon
kaj resti plu – samidean’!
|
BONO
Ĉu nestas ĝi en Homo? Vero
Ĉu regas ĝi sur Tero? Belo
Ĉu vivas sub Ĉielo? la Amo?
Moralo ĉu ekzisti povas en batalo? Celo
Ĝi estas nur sinpelo. Kredo
Por nokt’ la blinda pledo. Volo
Malforta velo-tolo. la Forto.
Espero en konstruo estas la mortero. |
| COLLONGA estas tera viv’, nin tombobuŝ’ atendas, lamente finon de la driv’ neniam mi priplendas. |
Sur la monsako avarul’
kortreme ŝvitas, ĝiras;
filistro pala kun skrupul’
singarde paŝas, spiras.
Ne grave! Ĉar al sama fin’
la sorto nin pelvipas;
la vivdonacojn el la sin’
senzorge mi disipas.
| ĈAR konas mi la vanan amon, la korcindrigan sentoflamon, mi povas ne nur amon doni, sed eĉ kompreni kaj pardoni. |
Ĉar konas mi la malesperon,
ideprofitan falsan veron,
mi povas ne nur prilamenti,
sed pro l’ kredemo kore penti.
Ĉar konas mi la ŝajn-amikon,
maskitan venĝon kaj intrigon,
mi povas ne nur arde boli,
sed vindi vundon kaj konsoli.
Ĉar konas mi la vanan lukton,
celperdan venkon, verman frukton,
mi povas ne nur stulte spiti,
sed eĉ pri mi satire ridi.
| ĈE vojkomenco sur la mar’ de l’ Vivo ni fidas al favora vent’; ne pensas ni pri ondotomb’, pri rifo… La velojn streĉas revoj cent’. |
Sed kiam la vivmaro ekribelas,
nin venĝe vipas sortkoler’,
la ŝip’ kun direktil’ rompita velas
pelata nur de Malesper’.
Formortas revoj. Dronas kredo, fido.
Nur onda ludo regas nin.
Al ŝiporand’ nin spasme kroĉas spito
ĝis rod’ de – ĉiu ŝipruin’.
Ĉar tie ŝipo de l’ imago sorĉa
al fabellando logas nin…
Ni transŝipiĝas kun forgeso dolĉa
por veli… veli, sed sen fin’.
| DIRIS mi: vi min ne voku per petol’ rigarda; petis mi, ke vi ne moku pri la koro arda. Jen, nun kiel papilio, flugetanta kun pasio ĉe la fajroflamo, kissoife vin serĉante pri pereo ne pensante mortos mi pro amo. |
| DAŬGAVA muĝas… Daŭgava bruas. Vaga vento latvan ŝipon skuas… Hej, uf! Hej, uf! Vento ŝipon skuas. |
Daŭgava ardas… Daŭgava gardas…
La danĝero latvan koron hardas…
Hej, uf! Hej, uf! La danĝer’ lin hardas.
*) Daŭgava = rivero en Latvujo.
| DIO havas supre mil kaj mil anĝelojn; ili ekbruligas miliardajn stelojn. Onidire inter ili mankas – ino. ĉar angelo en ĉielo estas – viro. |
Dio sciis, en ĉielo mankis paco,
ĉar virino skandalemas ja sen laco;
jen kialo de sufero sur la Tero:
la virino estas sojlo de l’ infero.
Sed ĉielo inferiĝus sen virinoj,
por mi tede estus vivi inter – viroj;
la inferon al mi donu juĝo dia,
en ĉielo loĝu – kritikisto mia.
| DE land’ al land’ mi flugas, animan agron plugas kaj semas en la koron jen ĝojon, jen doloron. |
Min lulis varma varto,
mirigis flirta arto,
la tempo distre pasis…
Sed kion ĝi postlasis?
Nenion, ĉar sendube
ni ĉion faris lude:
vi nur mensoge logis,
mi loge nur – mensogis.
| DENOVE sur la mar’… La sveda insular’ per rava rifa rand’ alloge pace mutas. Ho, pinarbara zon’ kun fora blua fon’ de nekonata land’, mi kore vin salutas. |
En la sunbrila tag’
sur masto flirtas flag’
kaj estras la silent’…
Jen vokas nin haveno
kaj mi forgesas jam,
ke fort’ de l’ uragan’
en vivdanĝeroj cent
min tenis en la sveno.
Sur la Stokholm-a kaj’
popol’ kun kora gaj’
kun rido en okul’
al ŝip’ salute gestas.
Ho, kia ord’, konkord’
atendas nin sur bord’!
Ĉar en ĉi mondangul’
cent jarojn paco nestas.
Min regas kora mir’,
inspiras la sopir’
kaj fluge himna kant’
nun al vi sin direktas…
La dankon al popol’
mi flustras pro l’ konsol’
kaj gloron al Svedland’
el kora sent’ mi plektas.
| EN palaco kaj en budo amo estas nur – ŝakludo; post mispaŝoj, aventuroj malaperas la – figuroj. |
| EN aŭtuno sur la kampo velkas ĉiu floro, sed printempe ree pompas ĉiu kun odoro. Nur la flor’ de mia koro ne plu pompos por mi: oni metis ŝin en tombon por eterne dormi. |
Kial Dio do permesis
sin renkonti, ami,
se Li prenis ŝin al steloj
ilin pliornami?
Steloj ja brilegis dense
ĉe la pala luno,
sed de kiam ŝin Li prenis,
vivas mi sen lumo.
| EN la rigardo flirtas mir’, sur lipoj tremas tiklo kisa… ĉu pro feliĉ’, ĉu pro sopir’ ridetis rave Mona Lisa? |
Pri la rideto de l’ ĉiel’
vekiĝas en mi penso misa:
nu, ĉar ŝi estis nur model’,
por mon’ ridetis Mona Lisa.
| EN ĉarma rond’ knabina, tre gaja kaj intima, kun ironia ton’ provokis min propon’: |
“Se estas vi poeto
de kapo ĝis piedo,
versaĵojn faru pri
objektoj simplaj tri!
Fenestro, pord’, kanapo;
jen temoj por la kapo.
Do, rompu, rompu ĝin
per ritmo kaj per rim’!”
Mi faris riverencon,
konsentis rekompencon:
“Por la poemoj tri
tri kisojn havu mi!
Fenestro, vi, okulo
de gaja revemulo,
mi alte taksas vin;
tra vi mi vidas sin.
Vin, pordo, mi preferas;
vi ŝiajn pensojn peras.
Malfermo – la promes’,
la fermo estas “jes!”
Mi ŝatas vin, kanapo,
Sur via mola drapo
ne batas sin anĝel’
post falo el ĉiel’.”
La versoj plaĉi ŝajnis;
la kisojn tri mi gajnis,
sed poste flustris ŝi:
“La kisoj plaĉis pli…”
| EN lum’ mortanta sur la mara bordo mi staras lace kun fordorma viv’. Senbrue sin malfermas nokto-pordo, mi retromigras sur la montdekliv’. |
Nur sur la ondoj tremas lasta brilo,
simila al timema palpebrum’.
La brilo dronos poste kun humilo;
estingos migran brilon la mallum’.
Perdiĝis vojo en la blinda nigro,
la paŝoj stumble vane serĉas ĝin.
Laciĝis mi… Sufiĉas jam la migro!
La noktripozo logas, vokas min.
| EN la arbar’ silentas la maten’. Funebran psalmon tra la natur’ la spir’ aŭtuna susuras nur. Sur koraj kordoj kun sufoka prem’ stertoras kanto de l’ agoni’ kaj ŝvebas zume nun ĉirkaŭ mi.La ploran plendon portas ventomuĝ’. Ho ve, atendas nin la vintra fin’, somero svenis, forlasis nin. La verdo velkas, regas ftiza ruĝ’, ne eĥas gaje plu la birdotril’, sur herboj tremas larmoj mil kaj mil.Arbar’, ĉu novan vivon kredas vi sub la falĉilo de la aŭtun’ pensante morton nur dormo nun? Ĉu scias vi pri tuŝ’ de sunradi’, mirakla kis’ de l’ printempa blu’, je kies varmo vi vivos plu?Kaj tamen vibras voĉ’ de l’ malesper’, animon tordas aŭtuna tim’, ĉar prujna spiro ektuŝis min. Aŭtun’, vi estas mort’. La viv’ – somer’. Printempa amo, ne flugu for, ho, estu… restu en mia kor’! |
| EĈ sen groŝo en la poŝo, sen muzik’ pasia, eĉ sen vino, sen knabino estas mi ebria.La humoro kiel oro tintas, dancas, brilas; koraj kordoj en akordoj violone truas,Revovino de la sino ĝis la kapo kuras, min karese multpromese feinetoj lulas.For la spleno… Dolĉa sveno min forgesi igas pri la ĝemoj, teraj ĉenoj, Ŝajno min vivigas Dank’ al Dio! Mondo sorĉa, Bone estus, |
| ENTOMBA sento estas mia am’, ne donas ĝojon, plendas nur, nek vivi povas, nek fordormi jam; fantomas ĝi post kripta mur’…Sed ĝia ve’ libere flugas for trans barojn de la tomb’ al vi, kiel peteg’ de almozula plor’ direktas sin de ter’ al Di’kaj mia almozula amo jen ne tuŝas vian koron nun… silik’ fariĝis la iama gem’; vi turnis vin al – nova sun’. |
| EL sudo venis la sinjoro, en nord’ naskiĝis la knabin’; babilis ili pri la koro, pri diferenca am’ de l’ sin’.”En sudo, sciu, ho knabino. la amo estas fajra vin’, nektaro dolĉa de l’ destino; ĝi lule ebriigas nin.””En nordo, sciu, ho sinjoro, la amo estas panoram’; unue pano, poste oro kaj lastavice nur la am’.”Per kiso sin li al si premis: “Ĉu panoramo aŭ la vin’?!” Pro dolĉa sveno ŝi ekĝemis: “La panoramo – sed kun vin’.” |
| EKSTERE bruas ŝtormo… Kun trem’ ĉe fremda forno pri l’ hejmo revas vagabond’, Ho, vana rev’ anima, sur vivomar’ senlima ŝipeton pelas ond’ post ond’.Li velas… velas lace kaj vane mar’ minace averte muĝas pri l’ danĝer’; ne pensas li pri l’ rifoj. La cel- kaj sentsoifoj lin tenas firma en esper’.Do ek! La volo spita ja estas vel’ streĉita. Minace muĝu ŝtorma bru’! La ŝip’ de l’ vagabondo kun salt’ de ond’ al ondo ne timas rifojn, velas plu. |
| EBENAĴO monotona, al mi vi ne plaĉas. Kiel bovo, cerbo homa sur vi nur remaĉas. Certe estas vi utila en la stomakservo, sed en via viv’ trankvila dormas sprito, vervo.Ho, montegoj, rokoj krutaj kaj arbara denso, maroj bruaj, lagoj mutaj servas vi por menso. Romantiko kaj mistero pulsas en vi arde, vivokanton de la Tero vi resonas arte.La inspiro el vi fontas, ŝprucas kreospito, sur via sin’ sin renkontas realec’ kaj mito. Mi admiras, eĉ amegas vin, praĉarm’ varia, ĉar vi donas, ne nur regas per natur’ pasia. |
| EN glas’ kristala perlas vin’; Je via san’ mi trinkos ĝin. Mastrin’ de l’ hejmo bela, vi restu gem’ juvela! Vivigu Dio longe vin!En glas’ kristala perlas vin’; je via san’ mi trinkos ĝin. Ho, mastro noblakora, vi restu bonhumora! Vivigu Dio longe vin!En glas’ kristala perlas vin’; je via san’ mi trinkos ĝin. Knabin’ kun rido suna, vi restu gaje juna! Vivigu Dio longe vin!En glas’ kristala perlas vin’; je propra ŝanc’ mi trinkos ĝin. Al tia hejmo ĉarma, al amikar’ korvarma direktu Dio ofte min! |
Flugos for la revoFLUGOS for la revo… Flugos jar’ post jaro… |
| FLOROJN vi deziris; florojn mi kolektis. El cejanoj bluaj mi bukedon plektis. ĉar en blu’ cejana vin mem mi admiris, kun ridet’ de l’ kampo mi al vi ekiris.Vanis la klopodo… Florojn vi jam havis. Multekostaj rozoj vian koron ravis. Ĉar la rozo estas pli pompa ornamo, velkis la cejanoj, velkis mia amo. |
| FOJE pri knabin’ portreto ravis koron de poeto kaj li fugi vane penis, ŝia ĉarmo lin katenis. Forgesante do pri l’ mondo kiel vera vagabondo al edena Italio flirtis li per – fantazio.Kavalir’ de l’ ama revo kun sopir’ pri sia Evo – tre ridinde, tamen vere – sonĝojn teksis plenespere. Dum lin logis okulparo, tre mistera kiel maro, lia koro batis milde sian nomon: “Tilde!… Tilde!””Tiun ridon, tiun ĉarmon, sorĉan ravon, koran varmon, ĉi belecon de anĝelo por mi kreis la ĉielo!” Sed, ho ve! post tiu krio lin el land’ de l’ fantazio puŝis el ĉiel’ sur teron kis’, donita sur – paperon. |
| FILOJ de Kaino kun la stigmo, mature atendas vin la rikolto. Faru fajron! Flagru sen estingo sur tero gehena flam’ de l’ Malordo! Al ŝtiparo do moralon, virton, noblajn celojn ĵetu sub la cindron kaj kolero lafa de la Etno furiozu en la detrusento! Ne hezitu, filoj de Kaino, la mondon putrantan fine renversi. Sciu, vian tronon por la gajno milmiloj rapidos sklave tuj servi.Filoj de Kaino, la prapatro ne tre favorata estis Hieraŭ, sed nun ŝajnas, ke via “talpo-arto” jam estas laŭ plaĉ’ de l’ Dio fiera, ĉar al vi Li donis la potencon… Dum arme’ de l’ Bono perdas centon de plej noblaj koroj, vi triumfas, monstrajn buĉmaŝinojn zorge muntas. Flugu supren do ,la fum’ incensa de via altaro, gent’ de Kaino, por konvinki Lin pri ver’ esenca, ke ĉi besto estas hom’ – nur laŭ ŝajno.Finan venkon por la pens’ Kain-a, kun ve’ mi sopiras, ho bestofrato, ĉar la homo, estu kia-ajna, li celas fratmurdon per korotrafo. Finan venkon do anime, korpe, ke ĉe manĝotrog’ de l’ ŝanĝo porke glutu, gruntu ĝis satiĝo morta la kreaĵo glora, sed plej monstra; ke ne pulsu koro aspiranta kun vea dolor’ al Vero kaj Bono kaj ne vivu plu, al kiu vanta sopiro pruvigas “esti nur homo”. |
| HO, ruga rozo, bela floro, mi amas vin kun pura koro. Al vi la sentoj, pensoj iras kaj mia koro vin deziras. Ho, ruĝa rozo, bela floro, vin amas… amas mia koro.Per dolĉa lingvo de l’ silento al mi parolas vi en sento! “Ne estas tiu malfeliĉa, kiu en sentoj estas riĉa.” Parolas vi al mi sen buŝo, sen vortoj, sed kun kora tuŝo.La senton kredu! Nur ĝi gravas. Ĝi forton kaj kuraĝon havas. La amo pura, sune hela la mondon faras bona, bela. Vin amas… amas mia koro, ho, ruĝa rozo, bela floro. |
| HEJ, knabino bluokula, nu, ne estu tro skrupula! ĉar promeso estas fasto, vin forlasos via gasto.Ne prokrastu la regalon, verŝu vinon en pokalon kaj vi vidos, la afablo tenos gaston ĉe la – tablo. |
| HO, Ĉarmulin’ infanmiena, fratin’ vi estis kaj mi – frat’. Por danki vin kun kor’ sentplena al vi mi venis nun sen flat’. La vagonaro jam irpretas, atendas en la stacidom’; mi devos kuri, sed mi petas, memoron gardu pri la – hom’.Pri l’ homo, kiu al vi dankas pro rid’ konsola, kora varm’… Jen, vidu, nun la vortoj mankas; la danko estas nura larm’. Vin ne ofendu ĉe l’ disiro konfeso lasta de l’ korbat’; pardonu min, mi estas viro… Ne frate amis vin la – frat’. |
| HEJ, infanoj, tuj al mi! Oĉjo ludos nun kun vi.Unu unu estas du paron faru, sed sen bru’ Du kaj unu estas tri, senkunula estas vi. Tri kaj unu estas kvar, flanken paŝu par’ post par’! Kvar kaj unu estas kvin, mi ne lasos sola vin. Kvin kaj unu estas ses, jen konsentas ŝi per “jes”. Ses kaj unu estas sep’ ne ploretu orfa nep’; sep kaj unu estas ok, vin ne trafos langa mok’. Ok kaj unu estas naŭ, vin pribojas hund’ per “vaŭ!” Naŭ kaj unu estas dek, kapre bleku: “mek! mek! mek” ĉar mi restis – dekunu… Pelu min for kaj punu!Oĉjo, ni ne punas vin; en la ludo gvidu nin!Ronde ronde dancu, pare vin balancu, faru longan ĉenon, fortan manotenon! La unua kuru ringe kaj posttiru ĉiujn svinge! Kiu falos ĉe la fin’, tiu kaŝu zorge sin! Ho, mi falis, oĉjo kara! En arbaro loĝas lupo. Min la fiŝoj manĝos tute. En grenej’ min musoj vidos. Svenos mi sur la ŝtuparo. En la kelo vivas rato. Mi ne estos malkuraĝa, Hej, infanoj, pravas li, |
| HEJ, piedoj, lacaj du ĉevaloj, vian mastron servu kun obe’, trotu vigle sen stumblad’ kaj faloj sur la tempmordita vivŝose’!Via mastro, vidu, senhavulo kaj li fajfas, kantas kun kuraĝ’ kaj ne plendas li ĉe ĉiu bulo pri l’ stomaka grumblo por furaĝ’.Hej, piedoj, aĉaj du ĉevaloj, kial spitas vi ĉe l’ vojomez’? Nur la mastro luktas kun svenfaloj, ŝarĝas vin nur lia – plumopez’.Do persistu, servu lin fidele, ne balancu kiel ebriul’! Sciu, lin pikpelas pli kruele celo, nun kaŝata en nebul’. Hej, piedoj, lacaj ĉevalaĉoj, |
| INFANETO en lulil’, nun silentu; ĉirpas gril’: cirrr… cirrr… cirrr…Miras luno kaj stelar’ la kantiston de l’ kampar’; cirrr… cirrr… cirrr…Anĝeletoj mil kaj mil salte dancas je la tril’; cirrr… cirrr… cirrr…Vin, hometo, gaja gril’ lulas, lulas per la tril’: cirrr… cirrr… cirrr… Gardanĝelon sendos Di’, |
| INTERESA estas la kutimo: miajn buklojn erpas la knabino. Ĉiun blankan haron, mi rimarkas. por memoro petoleme ŝi elsarkas. Se ŝi sarkos tiel unu jaron, mi ne havos plu eĉ unu haron. |
| IUN tagon la sultano venis el haremo. Ruĝa estis la kaftano, ruĝa la – mieno.Duboj pikis la sultanon: “Tricent havi – multe!” Li disŝiris la turbanon. “Tricent havi – stulte!”Kaj sekrete en divano li demandis sklavon: “Diru al mi, hund’, kristano. kiu havas pravon?Havu inojn, en korano diras Mahometo. Unu havu la kristano, diras Krist-dekreto.” “Kristo pravas, ho, sultano, Graco estas por kristano Ne respondis la sultano, |
| INFAN‘ naiva de l’ Sopiro kun ĉasta am’ vizitis min por oferdoni al la viro unuan kison de l’ knabin’.Pintigis ŝi la lipojn kise, pudor’ purpuris sur la vang’, la kapon klinis ŝi narcise… Galope pulsis mia sang’.Ŝi staris milde kaj atende kun muta peto en rigard’ kaj poste flustris iom plende: “Ĉu mi ne plaĉas al vi, bard’?””Ĉar guste al la bard’ vi plaĉas, la vir’ ne povas tuŝi vin; la bard’ pri l’ amo multe klaĉas, sed restas ĉasta en la sin’.” Ŝi streĉis la okulojn mire, Infan’ naiva de l’ Sopiro, |
| KNABINA kor’, hodiaŭ mi migros for. Adiaŭ! Forgesi min promesu, alian vi karesu hodiaŭ… Adiaŭ!La kora flam’ hodiaŭ forflagru jam Adiaŭ! Kaj ĵetu vin al tuŝo de kissoifa buŝo hodiaŭ… Adiaŭ!Ho, kara, vi, hodiaŭ disiĝos ni. Adiaŭ! Ĉagrenon mi ne havos, min nova ĉarmo ravos hodiaŭ… Adiaŭ! |
| KIAM la nokto eterna jam fermis miajn okulojn kaj mutos ve’ sur buŝ’ kaj dormos plend’ en sin’, en nigra pompo funebrorompite, de larmoj, vortoj revokaj ŝarĝite ne venu al la tomb’, ne venu, amatin’! Estus turmente, ke al vi doloras mia foriro kaj ombre la pasint’ fantomas en la nun’; ke supre orfa animo langvore kortaŭze ploras: “Ve, vivi – dolore!” Ne venu, ho ne venu tiel, mia Sun’!Sed en sunora printemp’, seniganta vin de funebro, en kiu ame kveros voke la kolomb’, kun nuptoserĉa tremeto de l’ amo, en pompo de revteksita ornamo ho, venu, venu, kara, al la orfa tomb’! Estos konsole, ke vin la kruela vivo indulgis kaj mortis la pasint’ pro arda kisa tuŝ’. Vi vidos; floroj de l’ tomb’ vin karesos, kiam sekreton de l’ koro vi konfesos: “Mi amas… Dormu pace sub la tomba pluŝ’!” |
| KUN vizo kaj valizo vojaĝis al Parizo knabin’ el Varsovi’. Vojaĝis mi kun ŝi.Obstino de l’ knabina jam ĉe la pola limo forlasis dece ŝin. Ni ridis ĝis Berlin’.Dumvoje, ho tre ĝoje, ŝvitadis mi plurfoje sub ŝarĝo de l’ valiz’ helpante ĝis Pariz’.Kaj tie tradicie ŝi dankis min gracie: “Ĉarmulo estis vi, Ĉar – mulo estis vi.” |
| KOKCINELO, kokcinelo, skarabeto de l’ ĉielo, onidir’ pri vi raportas, amajn pensojn vi disportas. Flustru al mi kies amo sendis vin al mia mano? Ĉar poeton centoj amas, lia kor’ por centoj flamas.Kokcinelo, kokcinelo, skarabeto de l’ ĉielo, ho, reflugu, al ŝi diru, al poet’ ŝi ne sopiru, ĉar li estas vagabonda, por li nigra, bruna, blonda nur momente estas gemo, poste iĝas nur – verstemo.Kokcinelo, kokcinelo, skarabeto de l’ ĉielo, mi mensogis (nun mi sentas), mia koro kison sendas, dankan kison pro memoro, larman kison al la foro… Kiu ajn vin sendis al mi, Dio donu benon al ŝi. |
| KIAM la nokt’ bruligas stelomeĉojn kaj lunradian pompon prenas al si, sopiroj ludas sur la lir’ arpeĝojn, la koron sentoj igas kanti, valsi…Aperas vi, enkora altarbildo, la brakojn etendante voke al mi: al peksopiro venas ĉasta virto por fali kaj pagane psalmi…«Ah, venu, venu! Vin mi vokas, pelas. Suferi pli la kor’ ne povas plu jam. Jen, vidu, via sklavo ekribelas: li volas havi vin aŭ morton tujan…Dum tikla sago de Amoro sorĉas, ni mordas nin per kis’ por kison gajni. Momentoj febraj rozoĉenon forĝas: en ĝi pereas vi amata kaj mi…» Sed jen la tag’ estingas stelomeĉojn |
| KORON tuŝis sorĉo de memor’, amsopiron spiras nokta hor’, ehas voĉo kun flustro deklara: vin mi amas; amu min, vi kara!Kaj petole ŝvebas la sekret’, loge vokas vin la kora pet’, buŝ’ soifas al kiso nektara; vin mi amas; amu min, vi kara! |
| KAVALIROJ de l’ Tutmonda Paco, kun kora soleno salutas mi vin! Superombru vin transtera graco en nobla labor’ de komenco ĝis fin’! Vana preĝo de l’ senpatraj buŝoj, vidvina funebro, patrina dolor’, muta veo el sub tombaj pluŝoj de fratoj murditaj nun ŝvebas al kor’… Ho, aŭskultu la martiran psalmon! Tre orfe ĝi ploras en bruo de l’ mond’. Ĝi inspiru vin por planti palmon de l’ Paco Tutmonda kaj bela estont!Kavaliroj de l’ Tutmonda Paco, jam nun fantomadas la nova milit’: antaŭ pacaj sojloj la minaco jen skuas la pugnojn kun venĝo kaj spit’. Por kanonoj la patrinoj naskas kaj oni edukas la filojn por Mort’, nun ankoraŭ la malic’ sin maskas, sed baldaŭ la Vivon sufokos perfort’. Monstraj manoj kirlas la vivmaron, preparas abismojn sub la ondokrest’; fora fulm’ avertas la Homaron pri nova tajfuno, pri sanga tempest’. |
| LA vespera vento blovas; mian kanton portas ĝi. Malproksime vin ĝi trovas sur benketo sub tili’,Ploran flustron de l’ tilio en la kor’ komprenas vi: “En la viv’ min tedas ĉio, jam ripozi volas mi.” |
| LA estono kaj hungaro estas frata paro. Tion diras, eble prave, nia lingvistaro.La fratecon ne la lingvoj, moro ĝin sigelas; mi asertas, la parencoj reciproke – ŝtelas.En ŝtelarto la estonoj hungaron superas, tion pruvu la domaĝo, kiun mi suferas.Mi, hungaro, stelis kisojn sekvante la – moron, sed la estoninoj ŝtelis de ŝtelisto – koron. |
| LA amo estu ĉiam gaja, printempe suna, flore maja, sincera en la sentdonaco sen postaj pento kaj minaco..La amo estu sonĝo, revo, petolaj dono kaj ricevo, psalmado pia, kora ludo sen postaj piko kaj aludo…La amo estu plenpasia, sencela eĉ kaj senkonscia; la amo ardu por la amo sen posta moko pri la flamo..Ĉar amo vera kaj feliĉa en sentoj estas senkondiĉa; ne pensas ĝi, neniam veas, en ridoj vivas kaj pereas… |
| LUDAS la cigano: violono ploras. Pri l’ pasinta amo koro rememoras… El animprofundo ĝemas for la kanto kaj el ĉiu vundo ree gutas sango…Ludu, hej, cigano, larmojn ne atentu! Pri l’ korŝira dramo kordoj plore plendu! Koro iam svenos, falos mi survoje kaj ne plu revenos, kio pasis foje… |
| LA ŝipo pasas kaj la mevoj per luda flugo sekvas ĝin. Similas ili al la revoj, sekvantaj nin ĝis vivofin’.Mi ĵetas, kara, panpeceton al la avida birda bek’, kiel mi donas nur vorteton al nia amsopira pek’.Vetluktas la malsataj mevoj kaj kontentiĝas pri l’ paner’; en proza lukto inter devoj nin same nutras nur – esper’. |
| MI estas gaja papilio. Ne kredu min en ama vort’. De roz’ mi flirtas al lilio kaj sur verben’ miri trafos mort’.Mielon havas ĉiu floro. Mi vivas per la kismiel’ kaj post satiĝo sen memoro mi flugos fine al ĉiel’.Se la angeloj min forpusos pro mia vivo sur la ter’, demonajn lipojn do mi tuŝos en fund’ profunda de l’ infer’. |
| MIA kara, mi memoras kelkahore kiel nia amo kreskis, pompis flore. Vesperiĝo… sonorilo…
en okuloj arda brilo… Mia voĉo tremis pia: “Vin mi amas! Estu mia!” Kara, vi nenion diris nur ridetis, Koron donis via tuŝo,
larmojn kisis mia buŝo kaj mi jure flustris tiam: “Mi forgesos vin – neniam.” Ni disiris”.La juneco jam forflugis. Tamen, kara, kelkahore
mi memoras pri vi plore… Vi plendadas tra l’ silento: “Amo estas nur turmento.”
|
| MI kisis cent knabinojn kaj cent knabinoj min. Mi rabis cent animojn; prirabis ili min. La rido, kisoj, ardo, la perdo kaj la gajn’ nur estis ama arto kaj dolĉe trompa ŝajn’. |
| MI dankas vin, ho Disinjoro pro bato, larmo kaj doloro. Dum vergad’ animo veas, sur vundon fluas larm’ balzame; la doloro pensojn kreas kaj kantas sentoriĉe flame mia koro. Ĉar trovis Vi min vergi inda, mi estas vere enviinda, Disinjoro.Mi dankas vin, ho Disinjoro, pro rido, revo, bonhumoro. La cikatrojn rid’ orumas; ĝi forgesigas venĝe spiti. Tra l’ revado celo lumas kaj novan mondon povas vidi mia koro. Pro bonhumoro espervinda mi estas vere enviinda, Disinjoro. |
| MIN riproĉas la knabinoj: “Malfidela vagabond’!” Flirto-ludon, belulinoj, lernis mi en via rond’.Por praktiki, ne forgesi skermon en la amduel’ mi jam devas ĵurpromesi: “Amas mi kun – hundfidel’.”Estas mi sincera homo kaj mi pensas dum la vort’; “Hundfidelo ekster domo tre varias en la – kort’.” |
| MI neniam volis esti de l’ poetoj – reĝo, nek cerbumis pri l’ metriko, nek pri l’ versolego. Mi nur kantas ritme rime kiel mi deziras, al Parnaso de l’ poetoj mi ja ne aspiras. Tre ridinde estus tie sen kompreno muti aŭ metrike korajn santojn; “dokte” pridiskuti.La moderna verso-arto forĝas kaj poluras, artifikas, elcerbumas, per cezur’ mezuras, sed ne tiel, kiel iam grekoj — verspiedojn; ĝi cezure tranĉas, buĝas eĉ mem la poetojn. La leganto streĉas menson, sen kompreno ĝemas: “Jen, poemo, vere brila, sed pri kio temas?Min kritiko blufe poza tute ne afliktas, ĉar mi scias, ĝin la menso – ne la koro – diktas. Poezio de la menso povas esti arta:, sed ĝi ĉiam fore vagas de l’ sincero arda. Ĝi paradas trogladite en la vesto pompa kaj odoras de parfumo nur drogeja, trompa.Vane do vi min primokas kiel spitan homon, mi neniam vidis, vidos en Budapeŝt Romon. Vin papigu, se vi volas, tio min ne ĝenos, sed inspiron, ritmon, formon de vi mi ne prenos. Rajdas mi Pegazon propran; vojon ĝi tuj trovas, dum adeptoj viaj ŝvitas, versoparojn – kovas. Mi ne “plukas” el dek lingvoj Kvankam samaj estas niaj |
| MILDA, Milda, Milda, hej, trifoje Milda! Tri knabinoj, sama nom’. Bluokula, bruna, nigra, ore suna: tri reĝinoj sur la tron’, Unu koron prenas, dua min katenas, tria – dum la kisoj svenas. |
| MI kaj la nokto maja atendas ĉe la pord’. En koro, june gaja, vibretas ĉiu kord’. Gitaron mi ne havas, nur liron de l’ poet’, sed vin la kanto ravas per vortmuzika pet’.La luno lumas sorĉe kaj ĉirpas gaja gril’, lampiroj ludas torĉe per paroserĉa bril’. Babilas la zefiro kaj klaĉas la silent’, la freŝa maja spiro forblovas zorgojn cent.Mi kaj la nokto maja atendas, vokas vin. Kun koro, june gaja, rapidu do, knabin’! Nenion mi proponos, nenion timu vi; la maja nokto donos ideon tuj al ni. |
| MI havis nur sep jarojn, Katinjo havis ses, je kisopeto tamen ŝi flustris al mi: jes.Dum “paĉjo-panjo” ludo sur la herbeja pluŝ’ ĝojigis min tre dolĉe la tikla kisa tuŝ’.Sed! – ve! – subite venis kruele la surpriz’: forpelis patra vergo min el la paradiz’.De tiam pasis jaroj, precize tridekses kaj ofte mi fariĝis viktim’ de ama jes’. Ĝi estas, mi jam scias, Iam kompreni vergon |
| MEMORO pri l’ Pariz-a Majo sin ŝtelis al mi tra l’ silent’. La pulsa bru’ ĉe Sajna-kajo min dolĉe lulas por moment’. Bulvardoj de la metropolo: vivplena gaja labirint’ kaj vigla ĉarmo de l’ popolo min logas al si el pasint’.,.En rond’ amika mi denove forgesas pri la vivdolor’; ĉe stratangulo gajatone muziko sonas, kantas hor’. Al la diablo pruda deco! Nun ŝaŭmas gajo de la sin’, en vejnoj bolas la juneco pro dolĉe fajra franca vin’…Petole flustras kanto venta pri maja kiso de Pariz’; en mia ĉambro subtegmenta enestas mem la paradiz’. Edenon sur la ter’ promesas mantuŝo silka kun humil’, veluraj lipoj min karesas, ĉiele ridas kora bril’…Amata urbo, ho Parizo, amika rondo, franca vin’ kaj subtegmenta paradizo, neniam mi forgesos vin. Kaj ĉiufoje, se la Majo teksados revojn en anim’, vagados mi ĉe Sajna-kajo, Parizo, admirante vin. |
| MORTINTA haveno… Sur ĝia kajo fabrikoj mutas armistice. Maŝinojn mordas longavice la rusta funebro en malgajo. Post putraj pordoj,
sur kavaj kortoj formortis bruoj. Longkolaj gruoj kriple riproĉas al ĉielo. Sub ruba polvo, en ŝima volvo ripozas dratoj. Grasventraj ratoj nestas kaj festas en la keloj. Ho ve, la haveno en svenotena ĉeno Mortinta haveno… En ĝiaj domoj Skeletaj miloj,
platbrustaj filoj, virinoj stultaj, pedikoj multaj: jen la armeo de l’ Laboro. Sin sklavoj klinas, en ruboj minas kaj trovas – vanon. “Ho, panon! Panon!” ĝemas sangspute la stertoroj. Ve! Ve! En haveno de l’ Veo, ho, humilaj Hej uf! Do vekiĝu!… Ek al laboro! Skeletoj svarmas
kaj sin alarmas. Jen luktaj tuŝoj, jen pugnopuŝoj, sakroj. Ne estas plu amikoj! La sklavaj rotoj kun plandofrotoj trotante tretas kaj tretas… tretas al la pordegoj de l’ fabrikoj. Jen en la havenon envenas – panpeceto! La kortojn plenigas armeo pala… Terskua bruo…
Elektra fluo, vaporo saltas, neniam haltas; la Vivo mem nun rompas tombon. Maŝinoj ruktas, uf! uf! produktas por glofo homa per sputo voma: tankon, grenadon, gason, bombon. Tra stratoj tretataj per tridektri trumpetoj |
| MI batalis, sangis en la unua vico kaj vivforgese sturmis por la glora venk’; nun, kriplul’ senhejma, tremas mi pro l’ polico kaj maĉas sekan panon sur la strata, benk’.”Ĉion por patruj’!” – postulis la reĝordono kaj tuj mi donis ĉion sen demanda vort’… Kion donis vi, fiera sinjor’ de l’ domo, ĵus forpelinta min de via hejma pord’? |
| MATENO, ho, maten’, mensoga amatin’, ĉielpromesa sojlo de l’ infero, min tedas via ven’… Vi kial vekas min? Kun vi revenas tago kun sufero.Vi, tago kun sufer’, abisma larmomar’, en vi kirliĝas, putras, kio estas… Fajreron de l’ esper’ englutas la ondar’; por la vespero nur mallumo restas.Vespero, ho, vesper’, trompema ŝajna mort’, kompatu min; mortigu la matenon, la tagon kun sufer’ kaj via sorĉa fort’ al mi donacu longan noktan svenon! |
| NUR akvon petis mi, vi donis fajran vinon. Nur pajlon petis mi, vi cedis lito-sinon.Sed pro la fajra vin’ mi dormon vane spitis kaj jen, nun en maten’ mokridon mi meritis. |
| NUR migri, ĉiam migri, migri for, postlasi ĉie iom el la kor’, al hejm’ sopiri ekster hejma ter’, sed hejme sklave revi pri l’ liber’ kaj ree kuri for ĝis spira halt’ de ombra fundo al sunriĉa alt’; jen vivo mia: migro kaj sopir’… Celperda halto kaj celserĉa ir’.Forviŝi fremdan larmon per konsol’, sed lasi flui propran en la sol’ kaj arlekeni kun kaŝita larm’ por senti korkareson de korvarm’, dividi min kun donacema sent’ kaj poste vei pro l’ malfrua pent’; jen sorto mia: dono kaj ricev’… Semado vana kaj senfrukta rev’.Al mi nur vortoj ŝajnas ĉio jam: ideo, celo, bono, vero, am’… Mi scias, ke la tuta glora mond’ nur estas en dezerto seka font’. Por ĉerpi el ĝi, por vivteni nin la proprajn sentojn verŝas ni en ĝin, Fatalo: klara vido, blinda mir’… Infera sobro, migro en delir’. |
| NOKTOMEZE en nigra denso flagras meĉo la libera penso. Monstrajn ombrojn ĝia lumo skizas, en anim’ la ombroj dubon ĉizas; kredo svenas, la laboro lacas, tutan mondon la frenez’ minacas kaj la Homo sub la kruco peza ŝvitas sangon en la hor’ noktmeza.Fora fajro matenruĝe flamas, stultaj kokoj pri l’ aŭror’ alarmas, sed la frupurpuro estas trompa… Nur la Mezepok’ el fundo tomba venis por fantomi, tenti, logi, rajton al la Viv’ por si arogi kaj noktmeze kun tagiĝheleco brulas sur ŝtipar’ la Egaleco.Historia dramo nun revenas: sur Golgoto la viktimo svenas, mortverdikton la sklavestroj urĝas, blindaj sklavoj mokas, kraĉas, skurĝas, hurlas hordo, kanajlar’ de stratoj… Dum la manojn lavas mil Pilato-j venkas la uzurpa vandaleco, krucumite sangas la Frateco.Al la ĉar’ de l’ Mezepoka Kulto jungas sin la malsatanta stulto: la mizero grasan oston lekas, glore krimas, vendas sin kaj blekas, la devizojn vestas uniforme, ĉenojn forgas, hejmojn rompas ŝtorme, himnas pri la moda festospeco dum la enterig’ de l’ Libereco. Noktomezo… La tagiĝ’ malfruas… |
| NE koleru, kara, se mi vagabondas! Kiel akvo mara miaj sentoj ondas. Min inspira tajdo levas kaj mallevas, la Pegazo-rajdo pri libero revas kaj mi migri devas ,Sed kiel la maro sin retiras pace, mia sento-maro kvietiĝas lace. Haltos la Pegazo, se inspiro svenos; Muzoj de l’Parnaso min plu ne katenos kaj mi tuj revenos… |
| NUDPIEDE paŝas la virina ĉarmo kaj nenion kaŝas en la dom’ de l’ farmo. Kiam ĝi ekiras festi en la urbo krie vi ekmiras: “En florvaz’- kukurbo!” |
| NUR pluvas… Tage pluvas, nokte pluvas. Nebula nuba land’ sen suna varm’, en akvon dronas ĉiu via ĉarm’. Turmente pluvas, tage nokte pluvas.En ejo subtegmenta grincas frosto… Mi kuŝas pro malsan’ en fremda lit’ kaj tremas kiel en la vent’ la vit’. Malseko ŝtele rampas ĝis la osto.Mi, fremda arleken’, baraktas sola kaj distras min la pluvtambur’ kaj vent’. Al mi neniu venas por moment’ kun vort’ kompata kaj ridet’ konsola.En suba ĉambro homoj sidas, sidas ĉe forno spirovarma pro l’ ŝparem’. Senvivaj pupoj ili ŝajnas jen, ĉar ili mute sidas, sidas, sidas… En lustra lum’ moderna lukso pompas, Vi, pupoj, vivas ja, ĉar pulm’ sin movas, Kaj pri l’ kultur’ vi pastre elokventas Mi fuĝus for el via luksa nesto Mi fuĝus for, sed min malsan’ katenas… Kaj pluvas, tage pluvas, nokte pluvas… |
| NEDERLANDO: mil kanaloj, dig’ ĉe digo, dekmil ŝipoj, kelkaj dunoj, plataj valoj, muelejoj kaj tulipoj.Nederlando: lukt’ al maro por la tero, lukt’ por celoj tre utilaj al homaro kaj pro vortoj cent kvereloj.Nederlando: altaj homoj, ord’, libero, scisopiro, en la poŝo dek diplomoj, eĉ atest’ pri l’ spiropreno.Nederlando: homa vivo, rid’ infana, pens’ matura, revteksado kun naivo kaj obstina fid’ kultura. Nederlando: homa koro. Nederlando, por okuloj |
| NOKTO de Majo rozon promesis al la ĝardeno. Rozon de Majo froste karesis jam la mateno. Maja miraklo, pompo sangruĝa, velke formortis. Palajn petalojn vento plendmuĝa blove forportis, ien forportis…Majan miraklon de mia koro pie mi vartis, tamen ĝi igis pala memoro… Vane mi gardis. Pro l’ frosto velkas ĉiu maja roz’, svene al ripoz’, morte al ripoz’. |
| NE timu la amon, ĉar Dio ĝin donas por vin konsoli dum mil turmentoj kaj gardu ĉi flamon, vojmontre ĝi lumos en blinda nokto sur voj’ de l’ sentoj.Ne timu oferi la koron por amo, vi restos viva eĉ sub terbuloj; en pompa ĝardeno de l’ Vivo pulsanta sen mort’ jam mortas la timemuloj.Ne timu la amon, nek hontu pri l’ sentoj, vin tenu brave en la batalo kaj levos sin venke el kripto de l’ Nuno la homa Homo: la Idealo. |
| ONDE onda ringo, ringe ringa ondo, lulas lacan koron de la vagabondo.. Dormu mia kor’! |
| – – – – – – – – – – – – – – Mi semis noblajn revojn en bedojn de l’ anim’, por havi rozarbeton mi tien plantis ŝin. De lipoj roson sorbis soifaj kisoj mil; pompadis mia floro en suna arda bril’… Sed ĉarmon de l’ printempo kaj pompon de l’ rozuj’ enviaj manoj ŝtelis post burĝoniĝo tuj. Nun super bedoj plendas vaganta ventoĝem’; pri sekaj florskeletoj funebras nur mi mem… |
| Onda ringo, ringa ondo, sin balancas danca rondo… Dormu mia kor’! |
| Ne povis temp’ forviŝi la ĉarman bildon pri ŝi, ĉar mi, vundita per ŝi, ne ĉesas larmojn verŝi. La vundo sangas ĉiam, estingas fajron mian kaj pelas, pelas min do al fund’ de l’ tomba blindo. Ah, Morto, venu falĉi, min baldaŭ doni al ĝi, ke min ne ŝiru, punu la Viv’ pro amo unu! |
| – – – – – – – – – – – – – – Per sonĝoŝsip’ mi velas sur maro de l’ silent’ kaj min doloro pelas al fantomrifoj cent. Per nubo de l’ malico jam kovris sin la sun’, la rodon de l’ ripozo nebulo kaŝas nun… La milda “jes” formortis, nun siblas spita “eĉ”, min ne esper’ vivigas, sed nura fortostreĉ’ kaj orfe senkonsole sub firmament’ sen blu’ mi drivas velrompite per sonĝoŝipo plu… |
| Ringa ondo, onda ringo, pel’ petolas sen atingo… Dormu, mia kor’! |
| Modelan vivon formi mi havis sentojn por mi, por inde kanti, psalmi mi trovis kordojn al mi, por Bono, Vero sturmi tre ofte iris nur mi; sed sentojn, kantojn sciu priridis, mokis ĉiu, la noblan celon oni ne volis vidi, koni… Min, bardo, rompu fine; nun korvoj pravas, vi – ne! |
| Ringe ringa ondo, onde onda ringo, flam’ flagranta brulas… Vanas la estingo… Ploras vagabondo… Ridas tuta mondo… Dormu, mia kor’! Dormu, dormu for! |
| PROVIZIS min la bona Di’ per gaja kor’ kaj fantazi’. Per fantazi’ mi korojn spronas: la koron mi al centoj donas.Kaj post foriro de la Ter’ verdiktos Dio kun sever’: “Edenon perdis vi pro revoj, pro dolĉaj pomoj de cent Evo-j. |
| PATRINO, vi blankhara naskintin’, ĉu scias vi, la lando festas vin? Dum “Tago de l’ Patrinoj” pro mod’ senfruktaj inoj bombastas pri l’ virina destin’. Nun kronas per almozo kun grandanima pozo la ŝtato – multidecon de l’ sin’… Patrin’ hodiaŭ oni festas vin.Patrin’, vi ploras. Mi komprenas vin. Nur restis sola mi el filoj kvin. Kvar floroj de l’ espero, la cel’ de l’ sinofero forvelkis jam, blankhara patrin’. Kvar bravaj knaboj junaj, pro l’ sun’, laboro brunaj, farigis nur – milita viktim’… Patrin’, hodiaŭ oni festas vin.Patrino, oni festas, sed ne vin. Nur restis unu, mi, por buĉmaŝin’. Vin, seka larmolago, ne plu koncernas tago de l’ patrinbestigita virin’. Forgesis vin jam ĉiu. Ripozu kaj ne sciu, por morti oni vokis – min… Patrin’, jam oni ne plu festos vin.Patrin’, kiam kun frosto en la spin’, en kot’ novembra migros dum pilgrim’ sentombaj tombserĉantoj, sencelaj vojirantoj al ŝtono de l’ Milita Viktim’ kaj ili ĵetos floron memore sur marmoron, jen estos “Tag’ de ĉiu Patrin'”… Patrin’, nur tiam oni festos vin. |
| POR kio vivas la poeto? Pikanti mondon de l’ anim’, Li ehas trilon de birdeto en vivarbar’ por ravi nin. Sed dum flagrad’ de venĝardo, dum sabrotint’, kanona bru’ en li mutiĝs tuj la bardo, rifuĝs li, ne kantas plu.Li kaŝas sin kun korotremo simile en tempest’ al bird’, Priploras arde lia ĝemo barakton sangan de la virt’. Senehe en la uragano al sia kredo kun fidel’ li tamen kantas pri l’ homamo, atendas sunon de l’ ĉiel’.Sed se la sango lin inspiras, li grakas – ve! – kun korvokri’. La kompatinda nur deliras pro febraj bildoj de l’ vizi’. Dum lia kanto la sangfonto fariĝas larĝa sangriver’, leviĝas el kadavroj monto, mortveas tero pro sufer’.Post hor’ freneza pasos febro, paciĝos mond’, fordormos ard’, sed li ĉiame kun funebro priploros morton de la bard’, ĉar liaj kantoj ne plu sonos karese el la korprofund’; ĉar ĉiu kanto ja fantomos stigmita de kormurda vund’. Poetofratoj, kantobirdoj |
| PASAS pavo; marŝas ravo, iluzie sorĉas… Magdaleno, dum promeno vi admiron forĝas.Kantas pavo; fugas ravo, iluzio mortas… Magdaleno, per kantemo vi orelojn tordas.Ava pravo: pava ravo nur por vido belas; Magdaleno, la kantemo admirantojn pelas. |
| POST himnoflugo la orgen’ silentas, sed koraj kordoj vibras plu solene… Pri vojkomenco rememor’ legendas, espero pri l’ estonto regas plene. Post jara drivo por ripoz’, rigardo jen nia ŝip’ atingis novan bordon. Okuloj brilas, flirtas la standardo, kun Nova Sent’ ni petas novan forton:Ho, Amo, vin ni vokas al la koro. Nin superombru via bena graco dum inspiritaj horoj de l’ laboro, dum la semad’ de l’ intergenta paco! Sub sunkareso la semaĵo ĝermas… Vi, nia sun’, karesu koran humon! La varmon ni en ni dankplene fermas por havi fruktojn: Belon, Bonon, Lumon.Post halt’ momenta kaj labor’ finita ekiru nia ŝip’ al nova bordo! Tra ondoj, super rifoj saĝo spita direktu ĝin al certa bona sorto. Okuloj brilu, flirtu la standardo, favora vento ŝvelu ĝian velon, instigu nin konstante kora ardo: gefratoj, ni atingos nian celon! |
| PATRA lingvo, patrolando, mi amegas arde vin Tuta tero, Esperanto, vin mi tenas en la sin’. Al unuaj min katenas patriota fila dev’; al du lastaj min alĉenas la ideo, homa rev’.En la amo dividita regas nobla harmoni’; fila devo, revo spita kune vivas sen envi’, ĉar popolo, eĉ plej eta, estas filo de l’ homar’ kaj ĝi devas vivi preta por labori kun fratar’.Landojn, lingvojn mi estimas, celas al tutmonda pac’, sed defendi mi ne timas miajn proprajn dum minac’; ĉar la ŝipo de l’ nacio estas lingvo kaj la land’, ilin gardu la konscio, gvidu for de rifa rand’.Patra lingvo, patrolando, vi amataj de l’ anim’, la batal’ por Esperanto konatigas vin post lim’. Patra lingvo, vin ĝi gardas kontraŭ drono kaj kunfand’, en instruo ĝia ardas la defend’ por patroland’. Tiel amo dividita |
| PER larmo videbla ruzadas la virin’; per larm’ nevidebla ŝi pereigas sin.Per larmo-armilo ruzadu pri kaj por, sed koron sunbrilo neniam lasu for! |
| PIEDPINTE paŝu sento; dormas mia amatin’. Post la tagaj zorg’ turmento lulis ŝin la sonĝfein’.Piedpinte paŝu sento; frunton kisu nur la spir’ kaj ne cedu al la tento la ardanta amsopir’.Piedpinte paŝu sento; ŝin ne veku kora bru’ lasu ŝin nun en silento dolĉe dormi, sonĝi plu.Piedpinte paŝu sento… Vane jam! Vi vekis ŝin. Kion fari por pripento? Flustras ŝi: “Ho, amu min!” |
| PLUGAS, semas kamparan’; kreskos greno, estos pan’. Estos pan’! Lin favoru bona Di’ per la pluvo, sunradi’! Per radi’. Dibenita agrosin’, havu koron de patrin’! De l’ patrin’! Estu riĉa bona frukt’ rekompenco por la lukt’, Por la lukt’!Plugis, semis kamparan’; mankas greno, mankas pan’. Mankas pan’! Ne sufiĉis difavor’ nek la ŝvito, nek labor’. Nek labor’! Vane donis Terpatrin’ nutran sukon de la sin’ El la sin’! Manĝis musoj, mordis frost’, reston prenis for – impest’. La impost’!Plugu, semu kamparan’, ŝvitu ree por la pan’, Por la pan’. Difavor’ kaj suna lum’ helpos al la bona hum’. Al la hum’! Terpatrino dotos vin per rikolto por la klin’. Por la klin! Vin indulgos mus’ kaj frost’, ne indulgos nur impost’. La impost’!Vin konsolu kamparan’, miloj vivas ja sen pan’. Eĉ sen pan’! Miloj fastas en la lukt’ sen bonŝanco por la frukt’. Por la frukt’! Vanas preĝo, dia ben’, vanas peto, ŝvit’ kaj pen’. Ŝvit’ kaj pen’! En la koroj regas frost’, karn’ sekiĝas ĝis la ost’. Ĝis la ost’! |
| POR mi vi estas la plej bela el la virinoj de la mond’: vi, en rigard’ kun nokt’ ĉiela kaj sur la kap’ kun suna blond’.En vi mi havas la donacon de l’ sortdestin’ kaj difavor’, en via hejm’ mi trovas pacon post batalplena panlabor’.Manetoj viaj pelas nubon per tuŝ’ karesa de sur frunt’ kaj via voĉo lulas dubon, balzamas vundon de l’ korfund’.Kaj kiam malesper’ min ligas kaj frostas miaj korp’, anim’, per ardaj kisoj vi varmigas, dorlotas min ĉe via sin’. Do kial miri, ke la amo Kaj kial plori kaj pripenti, Ne diru do, ke sort’ kaj jaroj Kaj kredu, ke por l’ difavoro |
| RADIOJ ludas sur la bordo… Ho, kara, kuru kun mi for do el ombra nest’ al brila blu’ en suna varmo flirti plu!Miloble ehas rido nia, ĉar majan himnon trilas ni ja. Agordas kordojn kisa am’: la kantrikolto venis jam.Printempa sent’ en suna vindo al korlulilo vokas nin do kaj dolĉe flustras la promes’: post spita ne la ama jes.Sopir’ la lipojn igas kisi, en kisobrul’ forgesi pri si kaj dronas en ekstaza ced’ protesta vort’: la pruda sed. La suna bril’ atendas, vidu! |
| SUR falinta foliaro korvoj migras… La someraj revoj velkas… Nuboj nigras. Mia amo – vagabonda papilio – jam forkisis sian vivon sur petaloj de lilio.Florpetaloj falas, falas sen espero… Velke mortas eĉ memoro pri l’ somero Ve! dolore, ke sunkovraj nuboj nigras kaj sur seka foliaro en nebulo korvoj migras. |
| SE en am’ mi estas vulpo. ĝi ne estas mia kulpo; se ŝi volas superruzi, mi do devas – saĝon uzi.Saĝo povas fari multe, tamen saĝe ami – stulte; mi do lasas min amuzi, per mensogoj superruzi. |
| SANKTULINON mi ne vidas en virina homo, vane tion predikadas papa Moŝt’ en Romo. Se nur sanktulinoj regus, estus morta frapo, ĉar ekzistus nek vi, nek mi, nek en Rom’ la papo.Do kapelon mi ne faras el virina sino, nek sanktul’ mi volas esti por ŝia pilgrimo, Al sanktulo ŝi nur preĝas kun pio kaj miro, sed ŝi donas kison, koron al – pekema viro.Kiso estas la plej dolĉa en la tuta mondo. Scias tion ja egale pastro, vagabondo. Sciis tion, sed forgesis Lia Moŝt’, la Papo, kiam brunajn buklojn havis lia sankta kapo. |
| SILENTAS mi, sed vi ne kredu ke vin forgesis mia kor’. La belaj horoj, kisoj, larmoj barakte vivas en memor’. Mi amas vin eĉ pli ol iam, mi amas vin, nur vin sen fin’, sed mi silentas – ho, pardonu! la sorto mem mutigas min.Mi ne demandas, ĉu simile suferas vi pro l’ vana am’? Mi sentas ja, ke la respondo en vi delonge ploras jam. Eĉ sen respondo mi komprenas: vi serĉas la rifuĝon nur kaj sinforgese enterigas la vivan senton per plezur’.Silentu ni kaj nur silentu; ne gravas ŝajn’, se regas ver’. En korprofundo ni retrovos konsolon por la sortkruel’, ĉar ĉio estis bela, bona, ĉar ĉio estis vivdonac’ kaj ĉion, kion sorto rabis, rehavas ni en reva pac’. |
| SOPIRFLORON plantas, kiu kantas pri noblaj sentoj, korornam’ pri idealo, arda am’. Sopirfloron plantas, kiu kantas.Sopirfloron rompas, kiu trompas fidelan koron de l’ amat’ per ruzaj vortoj, falsa flat’. Sopirfloron rompas, kiu trompas. |
| “SUR la kampo for de l’ mondo” sonĝon vidis knabo juna… Pri l’ homaro, pri l’ estonto lin inspiris revo suna kaj ekĝermis la – ideo. Li ne dubis, nur esperis, nepensante pri l’ pereo sian vivon li oferis.”Ho, mia kor’, ne batu maltrankvile,” li ĝemis tamen en decida hor’, sed poste ĉion donis li humile el sia kor’.”En la mondon venis nova sento”, eĥon vekis, korojn ĝi inspiris kaj inunde kreskis la torento; ĝiaj ondoj milojn al si tiris.”Tra densa mallumo briletas la celo”, sed ĝin la unuaj jam vidis, per nobla laboro por Bono kaj Belo la Vojon preparis kaj fidis kaj ili ekplugis kaj semis sen laco; miraklojn produktis la humo de l’ Paco. Ho, vi, pioniroj, mokitaj de miloj, nun estu benataj de l’ filoj. “Forte ni staru, fratoj amataj” “Al Vi, ho potenca senkorpa mistero”, |
| SE ridas luno gaja, radias suno maja, plenigu via koro de lunarĝent’, sunoro.Se Vivo manifestas, sopirojn Ĝi sugestas, kuraĝu sonĝi, ardi, en revoj volon hardiKaj poste malavare disĵetu ĉion are, ĉar ĝojo de l’ Feliĉo: disipi el la riĉo. |
| SUR verda kamp’ en suna brilo promene vagas mi sen cel’; min ravas la natur’ kaj trilo de birda bardo en ĉiel’.Ho, birda bard’ ĉe l’ nubolimoj, envias vin mi sur la ter’; vi povas kanti al animoj pri l’ birdaj sentoj en liber’.Rigardu min, jen via frato, migranta bardo sur la ter’ ne povas kanti – kia fato! – pri l’ homaj pensoj en liber’.Ho, ne enviu nin, la homojn, pro l’ genifajro de la Di’; ni kreis per ĝi mil fantomojn murdante homon mem en ni. |
| SILENTU, migra bardo. kaj ĵetu for la liron! Jam vanas kora ardo. Neglektu la inspiron! Nun tondras jam kanonoj kaj hurlas venĝo murda. Ne gravas la kanzonoj en homa mondo surda.Ne kantu plu pri l’ amo! Neniu vin komprenas. En la tutmonda dramo korsentoj dormas, svenas. Nun jam ŝakaloj blekas kaj ŝprucas sangofonto. Vespero nigra regas… Do, bonan nokton, mondo! |
| Se arlekenon en aren’ la ŝerco, moko tedas, li klinas sin kun laca ĝem’ kaj forpermeson petas.Se arlekeno de la Di’, la vagabondo ludas, post fino de la komedi’ humile li ekmutas.Li kaŝas sin, ne kantas plu kaj rompas sian liron; por kanti en la monda bru’ ne havas li inspiron.Kaj “bis”-on por la kant’, reven’ neniam li aspiras… Publiko de la mondaren’, la vagabond’ – foriras. |
(Oni estingas la elektran lumon kaj iluminas la ornamitan kristnaskan abion.
Kristnaska kanto: “Silenta nokt’…”)
INFANO
(iras al la pordo, malfermas ĝin kaj afable bonvenigas la Kristnaskan Maljunulon.)
| Maljunul’ Kristnaska kun la blanka barbo, vokas vin ni kore al kristnaska arbo. Lasu la vojiron, la eksteran mondon; por ripozi venu en la gajan rondon!Kandeletoj brilas. Bonaj homoj festas. En ilia koro la Bonvolo nestas. Por honori Pacon jen arigis nun ni; Maljunul’ Kristnaska, venu ĝoji kun ni!Ankaŭ vi, servisto, kara Petro Nigra, certe vi laciĝis dum la vojo migra. Paŝu en la ĉambron! Estu nia gasto! La kristnaska tablo estas ne por – fasto. |
MALJUNULO KRISTNASKA
(aperas ĉe la sojlo en la tradicia kostumo de Sankta Nikolao. Sur lia ŝultro estas la sako kun la donacoj, en la dekstra mano li tenas episkopan bastonon kaj en la saktenanta mano estas vergoj. Malantaŭ li aperas Nigra Petro, lia servisto. Li estas malgranda negro, portanta sakon, sed en ĝi ne estas donacoj. Ĝi estas plenŝtopita de papero preskaŭ ĝis la sakbuŝo. Super la paperamaso estas aveloj, nuksoj, paperserpentenoj, karoto, napo, karbo, bulbo, ŝercaj objektetoj. La Kristnaska Maljunulo parolas fabeltone.)
| Bonaj homoj, karaj, mi salutas vin tre! Ŝatas mi la varmon, precipe nun vintre. Lumo de kandeloj, sento de la koroj min logis ĉi tien el fabelaj foroj.Pro l’ “Bonveno”-diro vin mi dece dankas. Por la rekompenco la bonvol’ ne mankas. Venas mi ne sola al la fest’ solena: jen la Petro Nigra kaj la sako plena!Ĉar mi estas justa, juste mi dividas.., ĉiu havos tion, kion li meritas; al la diligenta donas mi donacon, al malvigla membro – vergon kaj minacon. |
PETRO NIGRA
| Ĉiu estis bona. Vergon do vi kasu, por donacon doni sub la arbon paŝu! Al prestiĝo via tion nun vi ŝuldas..MALJUNULO KRISTNASKABone, Petro Nigra, pro vi mi indulgas. |
(Li paŝas al la abio, demetas sian sakon, eksidas kaj malfermas la sakon. Petro Nigra staras apud li. La disdonado okazas laŭ numeroj aŭ adresoj de la pakaĵoj. La ricevonto mem devas iri por transpreni la donacon, ĉar per tio estas okazo por laŭdi aŭ riproĉi lin aŭ ŝin en ŝerca maniero. Petro Nigra poste haltigas la donaciton kaj en akompano de ŝercaj rimparoj ankaŭ li donacas avelon, bulbon, karoton aŭ ian ridvekan objekteton el sia sako.)
(Post disdonado de la donacoj)
| Mia sak’ malplenas… Mi finis la taskon. Ĝis revido, karaj – proksiman Kristnaskon! Mi deziras al la verdstela frataro: estu tre felicaj en la Nova Jaro! |
PETRO NIGRA
| Estu bona la Novjaro: plimultiĝu la membraro, havu sanon, forton, monon mondkongreson, lingvokonon! Vin evitu jenaj plagoj: geedziĝoj, mortotagoj, prezidanto lingve muta, kursgvidanto nur balbuta, grupa kaso deficita, ambicio venĝospita, libroŝranko ĉiam plena, redaktoro reformema, plialtigo de l’ kotizo, la problem’ pri l’ organizo, mondmigrantoj dum kunsidoj, politikaj cirkumcidoj. Regu inter vi la Dio sen diskut’ pri l’ religio. |
(La fabelfiguroj foriras.)
| ŜIRIĜIS kord’ de l’ kora lir’ hodiaŭ, la plej belsona kaj konsola iam. Sur ĝi inspire ludis amo dia kaj jen finite: ĝi ne sonos pli jam.De nun ne povos kanti mi, nur ĝemi kaj al Parnaso ne aspiros jam pli. La lumo mankas, nokto regas ĉe mi; Pegazo mia devos stumbli, ambli.La kordon vi disŝiris senpardone per korkrucumo fine ĉion solvi. Ah, mi ne konas pli kruelan ol vi!Ĉu iam vi pripensos tion? Ho, ne! Ĉar dornan vojon de rezigno sekvi ja kiu volus?… Nek alia, nek vi. |
| TRI Gracioj karaj, Tri Gracioj ĉarmaj, en la norda lando tri sunetoj varmaj, kies rid’ petola min inspiris, ravis kaj en kies rondo mi nur ĝojon havis, estu salutataj de poeta koro, danka kaj feliĉa pro la rememoro.En fumringoj dancaj de la cigaredoj jen skizigas siluet’ de tri kapetoj. El tri okulparoj kora puro brilas, el pasintaj horoj ora rido trilas kaj babilas al mi tra l’ solec’, silento tri busetoj viglaj pri l’ amika sento.Kribre falas la nebulo de l’ forgeso… Al migranta hom’ ne decas jurpromeso. Porde nun kaj morgaŭ sude li sin trovos. Pri vizagoj cent memori ĉu li povos? Eble, sed dolore, ĉar en horoj larmaj vi forgesis lin jam, Tri Gracioj ĉarmaj.”Ĉu ne honte tiel danki? – vi riproĉas. Nur sentakta kor’ al ĝoj’ malĝojon kroĉas.” Min pardonu! Por momento kaj sen volo mi forgesis, ke ne estas mi en solo, ĉar vizitis min – ho dankon! – koroj varmaj: ridetantaj, karaj Tri Gracioj ĉarmaj. |
| TAJLORINON amis mi longan ulnon havis ŝi. Per fadeno al la sin’ ŝi alkudri volis sin.La fadenon ŝiris mi kaj la ulnon prenis ŝi. Ĉar ŝi volis bati min, mi do draŝis per ĝi ŝin. |
| TRI reĝidoj de l’ fabelo rajdis for el reĝkastelo por edzigi, ŝancon provi, la feliĉon serĉi, trovi. Tri reĝidoj, june bravaj, pri estonto esperhavaj, amble, trote kaj galope rajdis longe kaj triope.Tri reĝidoj vane spitis; ilin la bonŝanc’ evitis. Fine venis pens’ konsola; rajdu, serĉu ĉiu sola! Tri regidoj kun malĝojo do disiris ĉe krucvojo… La pli aĝaj dudirekte, la plej juna rajdis rekte.La plejaĝa ĉe landlimo de ŝtonkora sorĉistino je la kri’ de sia koko tuj fariĝis – voja roko. La mezaĝa iun tagon jen atingis sorĉolagon. Pro soif’ li trinki haltis. iĝis – bufo, kvakis, saltis.Sed reĝido, la plej juna. trans la mondoj homa, suna, kie regas nur teruroj, venkis en mil aventuroj kaj – ĉar decas en fabelo – reĝidinon el kastelo de sepkapa drak’ li savis; edzineton belan havis. Drakosango sabron hardas, Tri reĝidoj de l’ fabelo Li ekplendis: “Jen fatalo! El la kompatinda ŝanco |
| VOLGO muĝas same kiel la Danub’… Sur ĉielo ĉie estas blu’ kaj nub’, sed nenie estas en la granda mond’ hejmo familia por la vagabond’.Li nur migras, migras sur sencela voj’; ravas lin birdkanto, pelas hunda boj’, sed li kantas, ridas dum la longa driv’ pri la tuta mondo, pri la tuta viv’. |
| VIA ĉarmo, knabineto, verso estas sen poeto; ĉar mi tion vere sentas, mia kanto – eksilentas. |
| VOKAS sonorilo kaj sin turnas ĉiu pie kun humilo al la dia helo: “Patro Nia, kiu estas en ĉielo…Pro l’ sunbrilo, maro monto, valo plata, birdotril’, arbaro dankas Vin la homo: “estu sanktigata Via nomo…“Se nin sorto vundas, mornas vivdesegno; se la bat’ abundas, vokas Vin parolo: “venu Via regno, estu Via volo…“Nin Espero gvidas, logas nobla celo. Ni por Bono spitas, ke ekregu Vero “kiel en ĉielo, same sur la Tero.” Semu al la humo Se ni koron kaŝas, Se nin frat’ ĉagrenas, Homa fort’ ŝancelas; Lasu, ke la Paco |
| VERDA Stelo sur la brusto iom palas pro la rusto. Mi ne estas purigisto; estas mi esperantisto.Kuŝas ie sub tegmento “Netuŝebla Fundamento”. Tuŝu ĝin nur la Mefisto; estas mi esperantisto.Polvkovrite sur bretaro putras mia SAT-vortaro. Tedas min la vorto-listo; estas mi esperantisto.Gramatikon mi ne konas kaj gazeton ne abonas… Librojn legu la verkisto; estas mi esperantisto. Mi parolas kun rapido: Pionirojn mi kritikas, Por la venko mi esperas, Se baraktas en la krizo, Flugas per facila vento Post la mort’ ĉe tombo mia |
| VINON, vinon! Mi forgesi volas. Hej, knabinon, kiu min konsolas! Kison sorĉan por korrevivigo, amon dolĉan donu por feliĉo!Jen, la vino mian sangon vergas. Pro l’ knabino mi doloron perdas. Pro la kiso koro vivon sentas. Paradizo min ĉe si atendas.Vanas ĉio, jam sufiĉas ludo… En ebrio tamen vivas dubo. Al knabino pro bonvol’ mi dankas, sed en sino la forgeso mankas. |
| VI, danoj, estas bravaj, ĉarmaj, sed iom pupaj, eĉ malvarmaj por hom’, veninta el la sudo de suna varm’ kaj kora nudo.En sud’ la fantazi’ divenas, vi klarajn vortojn miskomprenas kaj Nordo, Sudo ĉe l’ renkonto zigzagas inter ŝok’ kaj honto.La norda flegmo, dorma paco por sudo ŝajnas – vivminaco, ĉar sude eĉ mien’ pasias; vi mutas, eĉ se sento krias.La ĉarmo de l’ virino dana impresas kiel pompo vana: mirveka rozo sen odoro. Senvunda restis mia koro. Senvunda jes, sed mi meditas: Egale ja, mi tamen dankas, *Terure! Ah! Min punas Di’ Knabino ĉarma kun rozvang’ En mi mutiĝas la riproĉ’ |